Lees het volledige interview in ModMod #9, eind maart in de winkel en de betere boekhandels. Of maak het jezelf makkelijk en neem hier een abonnement
Adrien Brody brak door in Spike Lee’s Summer of Sam (1999) en kreeg drie jaar later op zijn 29ste als jongste acteur ooit een Oscar voor zijn hoofdrol in Roman Polanski’s The Pianist. Wat hij opvolgde met Wes Anderson-films als The French Dispatch, The Darjeeling Limited en The Grand Budapest Hotel. Genrefilms zoals King Kong en Predators en ook tv-series met Peaky Blinders en Succession.
Ruim 20 jaar na The Pianist is Adrien Brody wederom een favoriet voor een Oscar. Ditmaal voor The Brutalist (nu in de bioscoop en te huur via streamers als Pathé Thuis en Apple TV), dé favoriet van het huidige awardseizoen. Regisseur Brady Corbet (Vox Lux) won al de felbegeerde Zilveren Leeuw voor Beste Regisseur op het Filmfestival van Venetië dit jaar en een Golden Globe. Net zoals Brody dat deed voor Beste Acteur tijdens de Globes en de BAFTA’s. Althans, dat is de score tot nu toe.
Naast Brody en Felicity Jones zien we een indrukwekkende Guy Pearce, Alessandro Nivola, Joe Alwyn en Stacy Martin. Brody speelt de visionaire Hongaarse architect László Toth. Hij verruilt het naoorlogse Europa voor Amerika om een nieuwe start te maken met zijn werk, zijn leven en het huwelijk met zijn vrouw Erzsébet (Jones), nadat ze tijdens de oorlog van elkaar waren gescheiden. László vestigt zich in Pennsylvania, waar de rijke vooraanstaande industrieel Harrison Lee Van Buren (Pearce) zijn talent voor architectuur herkent.
Al snel blijkt dat macht en een blijvende nalatenschap een hoge prijs hebben. Een episch verhaal dat ruim 30 jaar omvat. Een Amerikaans verhaal over immigratie en ambities. Over het Amerikaanse positivisme versus de tragische diepten van de Europese cultuur. Maar vooral een epos waar je het leven van een man aan je ogen voorbij ziet trekken. En misschien is dat al meer dan genoeg.
“Het was enorm ontroerend toen ik voor de eerste keer in aanraking kwam met het verhaal,” vertelt Brody vanuit een Londense hotelsuite. “Wat mij vooral opviel was hoe gevoelig en genuanceerd het was geschreven. Vaak is een script een nogal kille blauwdruk, nu gaf het me een compleet beeld. Inclusief ouverture en zelfs een ouderwetse pauze. De rol was zo doorleeft geschreven en ambitieus. Ik hoop dat het bijdraagt aan wat meer sympathie voor immigranten.”
‘Mijn ouders weten als geen ander hoe lang ik op deze rol hebt gewacht en hoe geduldig ik ben geweest’
Het duurde even voordat hij er zijn tanden in kon zetten, want Brody las het script vijf jaar geleden voor het eerst. “Ik was direct verkocht, maar zoals het gaat met onafhankelijke films, begint dan pas de strijd. Er waren versies dat ik niet kon, momenten waar ik de rol niet meer had en een andere cast het zou doen. Uiteindelijk kwam het toch weer bij mij terecht en ik prijs me gelukkig dat het zo liep.”
Al duurde het tot het Filmfestival van Venetië tot hij merkte wat voor een impact de film had op het publiek. “Ik ben altijd voorzichtig optimistisch, overigens een goed mechanisme om je te beschermen, en ik wist dat Brady alle bouwstenen had om iets uitzonderlijks te maken. Maar toen in Venetië het licht uitging en we de film konden ervaren met publiek en daarna het oorverdovende applaus kregen, toen drong het pas tot me door dat we dit hadden geflikt. Je voelde het in de bioscoopzaal en dat zijn momenten waarvan ik nu nog emotioneel wordt. En weet je, ze zijn zó zeldzaam in een carrière. Niet alleen dat het harde werken aan de film wordt beloond, maar de afgelopen 20 jaar trokken aan mij voorbij. Toen ik ditzelfde ervoer toen we The Pianist voor het eerst aan het publiek lieten zien.”
Kan je iets van die ervaring omschrijven?
“Je zit in het donker en voelt de emoties als golven door die zaal gaan. Je hoort het gedempte geluid van iemand die huilt, ze kijken naar je met een bewondering. En dan doel ik niet op het groeien van m’n ego, maar eerder het gevoel dat je iets hebt kunnen geven aan mensen dat iets wezenlijks bijdraagt aan hun leven. Ik wil niets anders dan dat bereiken als acteur, maar dat lukt je maar zo verdomd zelden.”
In hoeverre frustreert dat?
“Ik heb een mooie carrière weten op te bouwen, maar natuurlijk verlang je naar momenten als deze. Als je een film als The Brutalist hebt om aan mensen te laten zien. Om te laten zien wat je kan. Zeker als je al op jonge leeftijd aan die waardering hebt geroken (met The Pianist red.). Daarom was ik ook zo blij dat mijn ouders bij de Golden Globes-uitreiking waren en ik ze kon bedanken. Ze weten als geen ander hoe lang ik op deze rol hebt gewacht en hoe geduldig ik ben geweest totdat zoiets weer op mijn pad kwam.”
Met welk aspect van László had je de meeste binding?
“Het creëren wat hij doet op creatief vlak als architect, maar misschien nog wel meer de immigranten-ervaring. En de moeilijkheden, offers en weerbaarheid van de vele mensen die gedwongen waren om onmenselijke situaties te ontvluchten en op zoek te gaan naar een nieuw thuis waar ze worden geaccepteerd. Ik heb daar een persoonlijke band mee doordat mijn moeder en grootouders in de 1956 halsoverkop Hongarije verlieten voor Amerika tijdens de Hongaarse Opstand.”
Je hebt eerder gezegd dat je gemaakt was voor deze rol, mede doordat je via je moeder zo goed het immigrantenverhaal kent.
“Zeker, maar ook door de worstelingen die ik bij mijn grootvader zag. Hij had een sterk accent, waarvan ik hoop dat ik ‘m eer aan doe met wat ik probeerde met László’s accent. Ik zag bij hem hoe moeilijk het was om als buitenlander te assimileren.”
Zie je het als een eerbetoon aan hem?
“In zekere zin wel. Alle Hongaarse scheldwoorden die je hoort zijn mijn improvisatie met hulp van vroeger! Maar ik hoorde vroeger al dat ik vaak aan hem deed denken. Hij wilde ook acteur worden en hij was een gepassioneerde en emotionele man; wat ik ook ben. Het was geweldig geweest als ik dit met mijn grootouders had kunnen delen. Mijn moeder zegt in ieder geval altijd dat hij trots op mij was geweest. En ik eer hun moeilijke reis naar Amerika elke dag met het werk dat ik doe en de mooie kansen die ik krijg.”
Wat hoop je dat we meenemen van The Brutalist?
“Dat we door dit soort verhalen beter kunnen reflecteren op de gruwelen van het verleden. Dat dit perspectief en helderheid biedt op wat we in het heden aan het doen zijn. Dat is wat filmmakers als geen ander kunnen. Ondanks de chronische tekorten aan middelen en een overdaad aan creatieve visionaire ideeën. Hopelijk zorgt het succes van de film dat we ook weer wat meer durven op het witte doek. Weinig mensen snappen hoe bijzonder het is dat een film als deze er is. Het is bijna een soort alchemie.”
Een perfecte samenloop?
“De film werkt op emotioneel vlak, de shots zijn prachtig, godzijdank komen de rollen goed over – zelfs die van mij – maar daarvoor was een uitputtingsslag nodig. De film voelt groots aan, maar we hadden relatief weinig draaidagen. In die dagen moet je constant op de toppen van je kunnen presteren en heftige dialogen en scenes er rap op hebben staan. Toch loop je altijd uit en dat zorgt voor lange dagen en korte nachten, waarna je de volgende dag weer direct bij de emoties van die dag moet kunnen zonder iets de ruimte te geven om het te laten ademen. Ik doe niets liever en ik functioneer goed onder hoge druk, maar voor de hele crew was dat wel een uitputtingsslag. Dat je vervolgens niets van die tijdsdruk voelt op het scherm is uniek. Geloof me. Ik heb vaker het tegendeel ervaren.” (lachend)
Lees het volledige interview in ModMod #9, eind maart in de winkel en de betere boekhandels. Of maak het jezelf makkelijk en neem hier een abonnement
