In 1997 was het Tuschinski gelukt om voor de première van Seven Years in Tibet niet alleen regisseur Jean-Jacques Annaud naar Amsterdam te halen, maar ook hoofdrolspeler Brad Pitt. De toen pas 33-jarige Pitt droeg een paars overhemd waarvan de boordpunten – zeer seventies – over de revers van zijn zwarte jasje vielen.
De Amerikaanse filmster had, wellicht vanwege de temperatuur (het was eind november), een zwarte wollen muts opgezet. Links en rechts plukte er wat blonde manen onderuit. Dit was de première van de beanie op de rode loper van Tuschinski.
De term beanie is afgeleid van bean, in de Engelse volksmond een ander woord voor hoofd. De beanie is een muts die oorspronkelijk watch cap werd genoemd omdat matrozen de muts gebruikten om het bolletje warm te houden tijdens nachtelijke wachtdiensten.
De beanie onderscheidt zich van de reguliere wollen muts door de wijze van dragen. Een beanie wordt niet helemaal over het voorhoofd getrokken, maar achterop de bol geparkeerd, met de oren helemaal of deels overgeleverd aan de elementen.
We onderscheiden twee soorten beanies. Er is de klassieke watch cap die in de jaren zeventig de overstap maakte van de marine naar de populaire cultuur. Dat kwam vooral dankzij Marvin Gaye, die een rode beanie draagt op de albumhoes van Let’s get it on uit 1973.
In de filmklassieker One Flew over the Cuckoo’s Nest (1975) draagt Jack Nicholson een zwarte beanie.
Het tweede type beanie is de beanie met een topje, alsof-ie omhoog getrokken wordt. Reservoir tipped noemen de Engelsen dat, wat de vergelijking met een opgerold condoom nog visueler maakt. Die condoomvariant ken je van Steve Zissou (rol van Bill Murray) in Wes Anderson’s The Life Aquatic with Steve Zissou, die het natuurlijk weer had afgekeken van Jacques Cousteau, de real-life Steve Zissou.
Vooral muzikanten zijn dol op deze beanie, meestal in combinatie met een skinny jeans, een heul lang T-shirt en een nog langer vest, kortom het vertrouwde uniform van de rockhipster – ook Kensington-zanger Eloi Youssef ontkomt er niet aan. Hij draagt een beanie van het – vanwege de koeienletters lastig te missen – merk Off White.
De meeste dragers houden hun beanie ook binnenshuis op, ook al staat de kachel te snorren op vier. Hier wordt de beanie volledig ontdaan van zijn oorspronkelijke functie en gepromoveerd tot autonoom accessoire.
Dit is de beanie als etalage van een bestudeerde nonchalance, al doet het mij ook altijd denken aan de bromfietser die in de supermarkt zijn helm ophoudt. De vraag die iedere beanie-drager zichzelf moet stellen: wil ik zo’n bromfietser zijn?
