De bioscoopzaal huilt. Een man achter je schraapt meermaals zijn keel, je voelt de brok van een afstandje zitten. De vrouw naast je slikt haar tranen weg. Ook zelf probeer je de tranenval in bedwang te houden.
Op het scherm staat een blonde jongen in een op het schoolplein geparkeerde bus, zijn klas is net terug van een vroegtijdig afgekapt schoolreisje. De kinderen worden geïnstrueerd om naar de gymzaal te bewegen. Hij voelt aan dat er iets niet goed zit, en aarzelt om uit te stappen. Dan loopt zijn moeder de bus in. De jongen vraagt wat er is, zijn moeder kijkt weg en barst in huilen uit.
Het is een van de momenten waarop de nieuwe arthousefilm Close aan de haal gaat met de emoties van de kijker. De film van de Vlaamse regisseur Lucas Dhont (Girl) draait om de vriendschap tussen de 13-jarige Léo (Eden Dambrine), de blonde jongen in kwestie, en evenoude Remi (Gustav De Waele). De twee tieners zijn enorm close, en in de laatste zomer voor de brugklas leert de filmkijker hoe hun intieme vriendschap is gevormd.
De vriendschap tussen Léo en Remi bestaat uit vanzelfsprekendheden, van knuffelen met de moeder van Remi alsof ze de moeder van beide jongens is tot aan iedere nacht samen in hetzelfde bed logeren. Ze spenderen de zomer in de weilanden aan de grens van Vlamingen en Wallonië. Ze dromen over een toekomst waarin Remi een succesvolle hoboist wordt, en Léo bij hem blijft door zijn manager te worden.
Tot de 13-jarigen naar de brugklas gaan, en hun ongedefinierde vanzelfsprekendheden een definitie moeten aannemen. Hun innige vriendschap zorgt voor verwarring op het schoolplein. Het begint wanneer een groepje meiden vraagt of de twee jongens een relatie hebben, waarop Léo hen verdedigt met een: ‘Nee, we zijn als broers’. Door de druk van buitenaf neemt hun vriendschap een nieuwe, afstandelijkere vorm aan. De ene vriend vindt een uitweg in ijshockey, de andere vriend vindt geen uitweg.
Het is een emotioneel verhaal van een hartverscheurend kaliber dat bijna niemand ongeschonden laat. Mits je de filmrecensent van Trouw bent, die ironisch genoeg zijn emoties – net als meer mannelijke rollen in de film – weet weg te stoppen. Zo is er een scène waarin Léo krokodillentranen laat wanneer de arts zijn tijdens ijshockey gebroken arm ingipst. De dokter vraagt of het pijn doet, en Léo antwoord dat dat niet het geval is. De kijker begrijpt wél waarom hij huilt, maar zijn vader probeert Léo’s verdriet te sussen met de opmerking dat de arm vanzelf weer heelt. Pleister geplakt op de verkeerde wond.
Close is een film die de kijker grijpt met een sterk verhaal, wonderlijke beeldtaal en prachtige regie, maar ook door het innemende acteerwerk van de 15-jarige Eden Dambrine en 14-jarige Gustav De Waele. Niet voor niets is de film de Belgische inzending voor de Oscars en won het in mei de Grand Prix du Jury op het filmfestival in Cannes.
De 11 beste Oscar-films aller tijden
