Curtis Harding, de verpersoonlijking van soul, is een muzikaal fenomeen dat de meest uiteenlopende genres in zich vertegenwoordigt. Toerend door Europa blikte hij met ModMod terug op zijn autodidactische reis.
Foto: Ruud Baan
Curtis Harding (Saginaw, 1979) leerde zingen en drummen in de kerk van zijn moeder Dorothy, zelf gospelzangeres. Zij was het die hem kennis liet maken met de muziek van Mahalia Jackson en Mavis Staples. Curtis’ vader was bevriend met B.B. King en Isaac Hayes, met wie hij zelfs nog in een bandje zat. Curtis zag het levenslicht in Saginaw, Michigan, ook wel bekend als de geboorteplaats van Stevie Wonder, zo’n 150 kilometer ten noorden van Motown-hoofdstad Detroit. Kortom, muziek was altijd aanwezig in het jonge leven van Curtis. Doordat het gezin veel verhuisde, en continu on the road was, kwam hij in aanraking met veel mensen en dus ook met veel muziekvormen.
Uiteindelijk vestigden de Hardings zich in Atlanta, Moeder zong nog steeds en zijn piano-spelende zus bezat een verzameling cassettebandjes met hiphop, een muziekstroming die de jonge Curtis zeer interessant vond. Hij begon al op jonge leeftijd met het schrijven en rappen van teksten. Begin deze eeuw trad hij toe tot een hiphopgroep genaamd Proseed. Als hij de veelzijdige zanger CeeLo Green ontmoet, begint het te marcheren. Curtis rapt op een aantal nummers op het album Cee-Lo Green and His Perfect Imperfections uit 2002 en gaat mee op tournee.
Along the way raakt Harding bevriend met Cole Alexander en Joe Bradley van de band Black Lips, en samen met Night Beats-gitarist Danny Lee Blackwell vormt Curtis de rockband Night Sun. Ondertussen ontwikkelt hij zich als een veelzijdige muzikant, een autodidactische bovendien. Hij leert zichzelf het spelen van meerdere instrumenten aan en door zijn bloed stroomt inmiddels de liefde voor gospel, R&B en soul, vooral heel veel soul.
In 2014 lanceert Harding een sterk debuutalbum, Soul Power, met daarop onder meer de steengoede hits Next Time en Keep on Shining. De coverfoto van het album wordt geschoten door Hedi Slimane, de ontwerper van voorheen Dior en Saint-Laurent, tot voor kort nog van Celine. Na Soul Power volgde nog Face Your Fear (2017). Zijn meest recente album is getiteld If Words Were Flowers uit 2021.
Het is een understatement als we stellen dat muziek je met de paplepel werd ingegoten.
“Muziek was ever present, maar de liefde ontstond wel organisch, het was niet iets waar ik professioneel naar op zoek was, zeg maar. Door mijn moeder en door het verhuizen naar verschillende plekken, met hun diverse klanken en stromingen, stelde ik onbewust een breed muzikaal palet samen in mijn hoofd. Ik luisterde naar alles, van rock-’n-roll tot gospel, naar punk, hiphop, country, blues, alles! Zeker als jong kind werkt dat op je in, alsof je jouw eigen muzikale DNA creëert.”
Afgelopen half jaar toerde je door Europa. Bevalt het leven on the road?
“Zeker, en het voelt goed om weer in Europa te zijn. Het is hier cool, het publiek reageert altijd heel goed en staat zeker open voor de energie die ik uitstraal. Ik krijg veel terug en voel veel liefde.”
Kun je iets vertellen over het ontstaan van jouw debuut Soul Power?
“Na een tijdje achtergrondzanger te zijn geweest voor CeeLo Green begon ik een paar projecten in Atlanta. Ik begon met het schrijven van liedjes en na verloop van tijd werd dat een eigen verzameling, het bleek de fundering van Soul Power te zijn. Het was nooit de bedoeling om de plaat op te nemen of om te toeren of zo, ik wilde gewoon iets zelf creëren. Maar ja, toen werd het opgepikt en mensen vonden het cool, het balletje ging rollen.”
Foto: Ruud Baan
De albumhoes werd gefotografeerd door ontwerper en fotograaf Hedi Slimane. Hoe kwam dat zo?
“Slimane zag een show van mij in Los Angeles en we raakten aan de praat, waarna hij vroeg of hij foto’s van mij mocht maken. Ik hield altijd wel van mode, maar ik wist niet wie hij was. Toen ik daar na de fotoshoot achter kwam, dacht ik: wow, dit is wel echt een next level haute couture-iemand. Dankzij Hedi kon ik voor het eerst naar Europa, ik was er nog nooit geweest. Hij vroeg me om naar zijn Saint Laurent-modeshow te komen. Daarnaast werd ik ook het gezicht van zijn Saint Laurent Paris Music Project en mocht ik optreden. Hedi is echt een fan van mij geworden, ik ben hem veel dank verschuldigd. Hij ontwierp zelfs een leren jack dat hij naar mij vernoemde, geweldig. Dit alles opende veel deuren voor mij als muzikant naar een groot publiek. Tegelijkertijd was het mijn introductie tot de modewereld. Ik heb later nog voor Gucci gewerkt en voor Celine, toen Hedi daar nog aan het roer stond, en ook voor COS.”
Je wilt je eigen unieke stem en stijl creëren, en tegelijkertijd eer betuigen aan de legendes die de weg voor je hebben geplaveid. Hoe?
“It’s easy for me. Weet je waarom? Omdat ik niet iets probeer te zijn wat ik niet ben. Als je jong bent, jouw eigen identiteit aan het vormen bent en je op zoek gaat naar je eigen stem, dat is het moeilijke gedeelte. Maar als je eenmaal begint te ontdekken wie je bent, wat je wilt doen en wat je wilt worden, dan komt er een moment dat je je op je gemak voelt in je eigen vel. Dan worden dingen makkelijker. Dat wil niet zeggen dat het leven makkelijk is, zeker niet. Maar de uitdagingen die je tegenkomt kun je beter aan als je gewoon trouw blijft aan jezelf en doet wat goed voelt. Zo werkt dat bij mij. Een citaat van Nina Simone is voor mij heel belangrijk: An artist’s duty, as far as I’m concerned, is to reflect the times. Tijdens het maken van mijn laatste album was de COVID-pandemie aan de gang, hard times dus. Niemand had zo’n pandemie ooit meegemaakt. En het was ook niet iets lokaals, het was een mondiaal probleem. De schreeuw om hulp, om gerechtigheid en het overwinnen van angsten, dat kwam allemaal bij elkaar voor dat album. De muziek van Nina Simone weerspiegelde ook absoluut de tijd waarin zij leefde. Ze koos haar woorden in haar muziek zeer verstandig en bezong en bekritiseerde de dingen die in de wereld gebeurden. Ze was fearless, niet bang om haar mening te geven en dat vind ik heel dapper. Haar moed is een enorme inspiratiebron voor mij. Als je denkt dat wij het lastig hadden tijdens COVID, denk dan maar eens aan de tijden waarin Nina Simone leefde. Er is natuurlijk veel progressie geboekt in de wereld, maar Nina’s woorden zijn nog steeds erg nodig en ik voel me daardoor gesterkt. Alle zwarte muzikanten, acteurs en activisten uit het verleden zie ik als de fundering van een huis. Maar we moeten het huis wel onderhouden. Soms komt er iemand binnen en doet een kleine renovatie. We maken het huis alleen maar sterker en mooier. Maar het blijft hetzelfde huis met diezelfde goede fundering.”
Je mengt makkelijk meerdere genres in jouw muziek. Hoe komt het dat dit jou zo makkelijk afgaat?
“Ik denk omdat ik niet klassiek geschoold ben en mijzelf aangeleerd heb om instrumenten te bespelen. Eigenlijk vooral ook door anderen te bestuderen. Ik zag en hoorde een bonte mix van klanken en muzikanten en die hele mix ben ik mij op een gegeven moment eigen gaan maken, denk ik. De basis begon met gospel, omdat mijn moeder natuurlijk gospelzangeres was, en soul, ja zeker ook soul. Mijn eigen mix groeit overigens nog steeds hoor, ik sta echt open voor alle soort muziek.”
Foto: Ruud Baan
Ondanks de mengelmoes van invloeden kunnen we toch altijd een herkenbare Curtis Harding ontwaren als we naar jouw muziek luisteren.
“Ik vind dat een groot compliment en ik zal je vertellen waarom ik dat vind. Iemand waar ik enorm tegenop kijk was David Bowie. Als je naar hem keek tijdens zijn carrière, naar alle fases waar hij doorheen ging, zag je nog altijd David Bowie, in alles wat hij deed. Ook toen hij evolueerde zag je en hoorde je altijd Bowie. Wat voor muziek hij ook maakte of hoe hij er ook uit zag. Hij was altijd zichzelf. En dat is echt iets extreem bijzonders.”
Voel jij jezelf ook een muzikale kameleon?
“Ik zal altijd Curtis Harding van binnen zijn. Maar tegelijk denk ik dat het belangrijk is lering te trekken uit de lessen van Bowie. Muzikanten moeten geen angst hebben om zichzelf opnieuw uit te vinden. Soms moet je de boel op zijn kop zetten of even terug naar de basis om een volgende stap te zetten als artiest. Bowie was altijd Bowie en dat was voor hem ook een uitdaging. Want ja, ook in die tijd, zoals hij zich soms uitdoste of de alter-ego’s die hij aannam, dat was best pushing it hoor. Hij verlegde continu grenzen. Veel mensen begrepen hem niet, maar hij probeerde gewoon zichzelf te zijn. Ik bewonder dat echt.”
Op jouw Instagram-pagina deed je ooit een oproep aan de wereld om meer begrip voor elkaar te tonen. Hoe kijkt Curtis Harding naar de staat van de wereld op dit moment?
“Er is momenteel veel onrust in de wereld en dat doet wel wat met mij. Mijn bijdrage bestaat uit vreugde brengen door middel van muziek, en er te zijn voor mijn familie en vrienden. Er zal altijd wel ergens ter wereld een conflict zijn, vrees ik. Dat gezegd hebbende, ben ik van mening dat er ook nog steeds heel veel schoonheid is in de wereld en er heel veel mensen zijn die in dezelfde dingen geloven als ik. Dat biedt hoop. Het draait om begrip en respect voor elkaar. Je hoeft het niet altijd met elkaar eens te zijn, we can agree to disagree. Maar het begint met elkaars verschillen te respecteren. It’s all about respect, man.”
Foto: Ruud Baan
Ben jij iemand die positieve dingen haalt uit sombere tijden? Kun je dat misschien gebruiken?
“Ik gebruik het omdat de duisternis je toch wel zal vinden. We gaan allemaal weleens door een relatiecrisis of we verliezen dierbaren om ons heen. Het belangrijkste is dan om het licht op te zoeken. Als ik door een moeilijke periode ga, probeer ik anderen te helpen in plaats van mezelf. Dan voel ik mij na een tijdje vanzelf weer goed. Ik zoek dan mijn vrienden en familie nog meer op en help waar ik kan. Zonder angst heb je geen moed en zonder duister heb je ook geen licht. Als je klaarstaat voor anderen, komt dat terug. Ik geloof heilig in karma. Ik geloof niet in dingen voor mensen doen met de verwachting er iets voor terug te krijgen.”
Het jaar 2024 markeerde de tiende verjaardag van jouw debuut Soul Power. Wat heb je geleerd van het maken van dit album?
“Zoals ik al zei ben ik muzikaal niet geschoold. Ik ben nu wel een betere muzikant. Ik zat toen nog in de beginfase van mijn muzikale leven. Wat ik vooral wilde was een fysieke kopie hebben van wat ik in mijn hoofd had. Ik navigeerde door onbekende wateren, maar elke keer leerde ik weer meer. Op een gegeven moment wist ik: dit is gewoon een eeuwigdurende cyclus van leren en ik wil eigenlijk nooit op het punt komen waarop ik het gevoel heb dat ik het allemaal heb uitgevogeld. Dat punt bestaat denk ik gelukkig ook niet. Het hele proces, alles wat ik doe, de reis die ik maak, dat is waar ik van geniet.”
Foto: Ruud Baan
Hoe verhoudt de Curtis uit 2014 zich tot de Curtis van 2025?
“Ik ben gegroeid in mijn kennis over apparatuur, hoe ik mijn muziek het beste kan opnemen. Mijn gitaarspel is ook beter geworden. Ik behandel mijn muziek als iets levends. Ik zorg er zo goed mogelijk voor. Als je dat doet, zorgt het voor jou. Ik koester mijn muziek, het is net een relatie.”
Is er nog een muziekgenre dat je wilt verkennen?
“Een metal-album maken lijkt me wel te gek. Ik heb best wat vrienden die in metalbands spelen. Ooit heb ik al eens het een en ander opgenomen met mijn maatje Brent [Hinds] van metalband Mastodon. Dus ja, ik ben niet bang om nieuwe dingen uit te proberen. Er is geen genre dat ik niet zou aanpakken, denk ik. Voor mij staat muziek maken gelijk aan geluk en plezier maken. If music’s not fun, then dude, there’s no point in doing it either!”
Meer informatie vind je hier
Luisteren naar Curtis doe je hier
Foto: Ruud Baan