Toen Bill Hader SNL verliet om Barry te maken, had hij wat duisternis om doorheen te werken. Zoveel is duidelijk als je de HBO-serie hebt gezien, waarvan het vierde en laatste seizoen nu op HBO Max is te zien.
Bill Hader ken je waarschijnlijk van gezicht en was tien jaar lang deel van de Amerikaanse sketchshow Saturday Night Live. Naast z’n hilarische typetjes had hij talloze bijrollen in films als Superbad, Tropic Thunder en Knocked Up – maakt dus deel uit van het Judd Apatow-kliekje – en was hij de stem van Fear in Pixar’s Inside Out.
Inmiddels maakt hij al vier seizoenen lang de prijswinnende HBO-serie Barry. Al is hij zelf de bescheidenheid zelf. “Dat zo’n neuroot als ik het zo ver heeft geschopt… Ik begrijp het nog steeds niet. Ik zal over twee films of series wel weer ‘beste vriend nummer drie’ zijn.” (lacht)
Barry gaat over Barry Berkman, een voormalige marinier die lijdt aan depressie en PTSS. Sinds hij het leger heeft verlaten, is hij een getrainde huurmoordenaar geworden, waarbij hij het doden van een doelwit behandelt met de alledaagsheid van een accountant die een spreadsheet invult. Wanneer hij z’n nieuwste doelwit in het vizier heeft, ontmoet hij een gemeenschap van worstelende acteurs die een acteercursus volgen onder leiding van Henry Winklers (alias Happy Day’s The Fonz) Gene Cousenau. Hij voelt zich tot hen aangetrokken en sluit zich uiteindelijk bij ze aan. Het blijkt dat hij totaal niet kan acteren, maar Barry gaat all-in om uit zijn gewelddadige leven te ontsnappen.
Na de eerste drie seizoenen – waarin het een hele reeks prijzen in de wacht sleepte en routinematig in de ‘beste van het jaar-lijstjes’ stond van vele critici, is seizoen vier van start gegaan. En tegelijkertijd de allerlaatste.
Barry werd gepakt aan het einde van seizoen drie en nu is hij, letterlijk, een gekooid dier. We zien Barry’s PTSS-visioenen in de gevangenis. Indrukwekkend gedaan, waarom komt die verzameling beelden naar hem toe?
“Ik denk dat het beeld van de acteerklas op het gevangenisterrein, staat voor de vrijheid die hij verloor. Wij proberen seizoen één te herscheppen, die acteerles. Het is leuk om beelden te hebben die je vertellen wat er aan de hand is in plaats van het zo overduidelijk te forceren in tekst. Later zijn er meer abstracte beelden van hem als kind. Ik kan je niet echt vertellen waar ze allemaal vandaan kwamen. Ze voelden gewoon logisch toen ik aan het schrijven was.”
Had je altijd al rekening gehouden met deze loop van het verhaal toen je begon?
“Nee, dat veranderde. Aanvankelijk zaten er wat bredere wendingen in, en toen werd het veel meer gefundeerd. Tegen het einde van seizoen twee wist ik, ‘Oh, we kunnen niet echt terug naar de acteerklas’. Sally moet winnen, en laten we dan toekijken hoe dat uit elkaar valt. Zonder spoilers weg te geven, wat er structureel gebeurt in het midden in seizoen vier, zag ik niet aankomen, maar dat was gewoon de beste manier om te laten zien hoe de rest van de cast Barry’s ‘ziekte’ heeft. Ze treden allemaal op, op een bepaalde manier. We treden allemaal op en zetten een ander gezicht op op het werk, thuis enzovoorts. Kun je eerlijk zijn en de façade laten vallen of kun je die beter ophouden?”
Er zijn veel mensen online die zeggen dat Barry over verlossing gaat, Barry is een satire, Barry is een drama… wat was jouw doel en is dat gelukt?
“Het begon als een grappig idee, maar naarmate je verder gaat, ga je dieper in op de personages. De twee TV-series die mij echt hebben gevormd, waren The Sopranos en Breaking Bad. Sopranos als het gaat om hoe ver ze konden gaan met een personage. Breaking Bad met de pure voortstuwing van het verhaal. Zonder pretentieus te klinken, het was meer een poging om een groot vierdelig boek te schrijven. Mijn hoop is dat iemand naar de pilot tot en met de finale kan kijken en het gevoel heeft dat je één compleet verhaal hebt gezien met emotionele diepte en waarheid.”
Hoe was het dit na vier seizoenen af te ronden?
“Het was bitterzoet. Ik regisseerde alle afleveringen van dit seizoen, dus ik was uitgeput. We filmden seizoen drie en vier ook nog eens direct na elkaar. Ik was echt moe en keek uit naar het einde. Wel was het uiteindelijk enorm moeilijk om van iedereen afscheid te nemen. Elke dag was het iemands laatste dag.”
Wat hoop je dat de mensen meenemen uit de show?
“Ik hou ervan als mensen de diepere betekenis begrijpen – dat al deze mensen zeer feilbaar zijn, maar
hopelijk feilbaar op een manier dat op een bepaald niveau herkenbaar is. Niet dat iedereen iets moordzuchtigs in zich heeft, maar Barry’s idee dat je je aard kunt veranderen. Ik was daar erg in geïnteresseerd. Het was een vraag die we stelden in de schrijverskamer. Kunnen al deze personages veranderen? En daarbij, ik hou van de manier waarop we omgaan met geweld in de show. Ik denk dat het erg makkelijk is om een show als deze te maken en het geweld erg luchtig en grappig te maken. Hopelijk is, zelfs als het geweld schokkend en vreemd is, de diepte ervan nog steeds aanwezig. Ik denk niet dat er iets positiefs voortkomt uit het doden van iemand. Het laat niemand beter of gelukkig voelen. Het vernietigt hun ziel. Vooral wat er gebeurde met Sally aan het einde van het vorige seizoen en hoe ze er dit seizoen mee omgaat. Dat zijn de dingen waarop ik trots ben, want om die ideeën te onderzoeken in een komedieshow van 30 minuten, vind ik interessant en was de grootste uitdaging.”
