Vriendschap, rivaliteit, verraad en passie tegen de achtergrond van het Parijs in de jaren zeventig, dat zien we in Becoming Karl Lagerfeld, de nieuwe miniserie over de Duitse modeontwerper in de jaren voordat hij ‘Karl Lagerfeld’ werd. De zesdelige serie start in 1972. Karl Lagerfeld is dan 38 jaar, maar bezit nog niet zijn iconische kapsel. Hij is een confectieontwerper, onbekend bij het grote publiek.
Als hij de ambitieuze, dandyeske Jacques de Bascher (rol van Théodore Pellerin) ontmoet en verliefd wordt, durft Lagerfeld het op te nemen tegen zijn vriend (en rivaal) Yves Saint Laurent (Arnaud Valois), gesteund door de geduchte zakenman Pierre Bergé (Alex Lutz).
Becoming Karl Lagerfeld (nu te zien op Disney+) dompelt je onder in seventies Parijs, Monaco en Rome. De serie is een voorbeeld van de bescheiden hype waar we nu middenin zitten: de modeontwerper als onderwerp van een tv-serie. We hadden in 2021 al Halston met Ewan McGregor op Netflix, recentelijk de miniserie Balenciaga op Disney+ over de modeontwerper Cristóbal Balenciaga, en Apple TV+ produceerde The New Look over Christian Dior en Coco Chanel.
De nieuwe serie met Daniel Brühl (Goodbye Lenin, Rush) in de hoofdrol is gebaseerd op de bestseller Kaiser Karl van Raphaëlle Bacqué. Dit boek vertelt ‘het verhaal van Karl vóór Lagerfeld’. Brühl: “Hij was één van de meest productieve, veelzijdige en populaire Duitsers ooit. Maar aan de andere kant ook één van de meest raadselachtige en mysterieuze. Dat fascineert mij mateloos. Hij werkte zo hard. Denk aan al die verschillende collecties, van hemzelf én voor de modehuizen waarvoor hij ontwierp. Terwijl hij ook nog zijn vele kastelen en huizen inrichtte en acht boeken tegelijkertijd las.”
Om zich het mode-ambacht eigen te maken volgde de 45-jarige Brühl een mode bootcamp. “Ik heb een op maat
gemaakte modecursus gevolgd bij Chloé. Van top-to-bottom kreeg ik daar inzichten op alle vlakken. Van het creëren tot aan het handwerk en hoe je een stof vasthoudt. En ik heb met veel mensen gesproken die Karl goed kenden. Ook al merkte ik snel, na wat graven, dat héél veel mensen hem dachten te kennen, maar waarschijnlijk gaf hij ze alleen maar de indruk daarvan.”
Mode zelf startte als iets praktisch voor de acteur, maar al snel leerde hij het waarderen. “Hoe meer je werkt, hoe vaker je moet opdraven op feesten en premières. Dan wil je er een beetje comfortabel en voorkomend uitzien – al wist ik als kind al exact welk shirt ik wel of juist niet wilde dragen. Ik was daar erg specifiek in. Op dit moment draag ik veel van een goede vriend van mij; Alessandro Sartori, artistiek directeur van Zegna. Ik ontmoette hem twintig jaar geleden en raakte geïnspireerd door zijn open geest. Hij haalt werkelijk inspiratie uit alles wat hij consumeert en vertaalt dit naar mode. Van kunst en boeken tot architectuur en muziek. Dat zie je bij de grootste ontwerpers terug.”
Brühl raakte geïntrigeerd om Lagerfeld te spelen voordat deze een persona werd. Zelf ontmoette Brühl de in 2019 overleden couturier één keer. “Karl Lagerfeld heeft ooit foto’s van mij genomen in zwart-wit. Heel kort, maar erg interessant. Hij wist als geen ander mijn nervositeit – ik was nog jong en relatief nieuw in het wereldje – en terughoudendheid weg te nemen. Maar in alles ontmoette ik een personage. Ik betwijfel of ik de echte Lagerfeld heb ontmoet.”
Hoe zou je het persona omschrijven?
Als de Lagerfeld die 95 procent van ons heeft ontmoet. Een gedistingeerde oude man met wit haar, een paardenstaart, donkere zonnebril, cool en geestig. Hij had een scherp gevoel voor humor en was erg professioneel, maar met een zeker pantser. Bij mij komt altijd een vergelijking op met Andy Warhol.”
Is het gelukt om door dat pantser te breken met deze serie?
“Dat is wat mij over de streep trok om dit te doen. Om achter die oppervlakkigheid te kijken. Ook al was dit lastig. Ter voorbereiding heb ik drie biografieën over hem gelezen en alle drie spraken ze elkaar tegen. Deels omdat Karl zoveel verschillende verhalen over zijn achtergrond heeft verteld. Iets dat ik in interviews ook niet vreemd ben.” (lachend)
Wat opvalt is een zekere kwetsbaarheid, Lagerfeld is veel fragieler dan je in eerste instantie verwacht.
“Dit is één van de hoofdthema’s van de serie. Dat almaar blijvende verlangen om geliefd te zijn. Gerespecteerd en gewaardeerd, want hij leefde zijn hele leven met een Mozart/Salieri complex, en voelde de concurrentiestrijd met Yves Saint Laurent. Yves was altijd de artiest, de godheid. Lagerfeld moest tegen veel obstakels vechten. Hij kwam uit Duitsland, relatief kort na W.O. II, was homoseksueel en had een zeer overheersende moederfiguur. Ik was daarom geïnteresseerd in het laten zien van de zwakkere momenten en de momenten dat hij niet in de schijnwerpers stond.”
Je hebt vaker bestaande personen gespeeld, zoals coureur Niki Lauda, wat is daarvan de aantrekkingskracht?
“Pure opwinding. In eerste instantie voel ik me vereerd als ik word gevraagd om zo’n belangrijk persoon te interpreteren, maar zodra ik ophang ben ik doodnerveus. Geen idee hoe ik ’t moet aanpakken, maar die kick is verslavend. Die balans tussen wat gebruik je van je onderwerp en wat voeg je zelf toe is onweerstaanbaar.”
Wat opvalt is dat Lagerfeld in een tijd van seks, drugs en rock-’n-roll volledig in tegenspraak is met de zeitgeist, hoe kijk je daarnaar?
“Terwijl alle anderen compleet losgingen en er ‘free love’ was met wisselende partners, hield Karl maar van één man. Die eruitzag alsof hij zo uit een Marcel Proust-roman kwam, om het nog wat dramatischer te maken! Ik vind het mateloos fascinerend dat Lagerfeld de tijdgeest exact door had, Amerika naar de modewereld in Parijs bracht en zó modern was met zijn prêt-á-porter. Maar tegelijkertijd zo’n ouderwetse loner was. Al denk ik dat dit de enige manier is om te overleven in de mode-industrie. Dat wereldje werkt zó snel. Als je niet gedisciplineerd bent, dan word je verslonden. Kijk maar naar de recente geschiedenis met John Galliano of Alexander McQueen als trieste voorbeelden.”
Hij had een enorme focus, maar ook een groot verlangen naar liefde?
“Als hij het toeliet. Die tegenstrijdigheid is wat mijn empathie voedde. Ik vind dat hij een zeer romantische man was. Een man die zo verlangde naar het leven, zonder de kunde om volledig te genieten van de realiteit van het leven. Daarom creëerde hij een bijna fantasierijke omgeving in de villa’s en kastelen die hij bezat. Tot in het obsessieve zette hij daar een wereld neer, ik denk om te laten zien dat hij passie en gevoel bezat. Wat er niet altijd even gemakkelijk uitkwam. Behalve dan in zijn werk. Dat wilde ik laten zien. Niet de Mr. Perfect zoals Lagerfeld zichzelf verkocht, maar met wat barsten in zijn pantser. De berekenende en kundige ontwerper, maar ook de tedere man achter die donkere bril.”
