Dankzij baanbrekende regisseurs als Jordan Peele (Get Out) en Parker Finn (Smile) zijn hedendaagse horrorfilms realistischer, bloederiger en akeliger dan ooit te voren. Toch hebben klassieke horrorfilms een angstig randje dat niet onderdoet aan de doodenge horrors van vandaag. Het heeft iets speciaals, een zwart-wit film met slechte special effects die je tóch de stuipen op het lijf jaagt. Deze klassieke horrorfilms zijn ideaal voor een avondje klassiek griezelen.
De enige correcte cocktail om Halloween mee te vieren
Frankenstein (1931)
Dr. Frankenstein’s monster is een van de bekendste horrorfiguren allertijden. De Britse acteur Colin Clive speelt het monster van aan elkaar genaaide lichaamsdelen met memorabele kunde – net als in het tweede deel Bride of Frankenstein (1935).
Dracula (1931)
Bela Lugosi werd een van de beroemdste horroracteurs uit de jaren ’30 en ’40 na zijn rol in Dracula, waarin hij de moderne versie van de hypnotiserende vampier introduceerde.
The Blob (1958)
De blob is een reusachtig gelatineuze massa, die zijn slachtoffers levend opeet en na iedere maaltijd groter wordt. De horrorfilm is een camp-klassieker met Steve McQueen in de hoofdrol (als een ietwat ongelofelijke tiener voor de toentertijd 28-jarige acteur).
Psycho (1960)
Alle films van Alfred Hitchcock zijn het bekijken waard, en zo’n beetje iedere film past in de categorie thriller. Hoewel zijn films over het algemeen gematigde horror-elementen bevatten, gaf Hitchcock een nieuwe wending aan Psycho. Iedere kijker in de jaren zestig liep een licht trauma op aan de horrorfilm.
The Birds (1963)
The Birds is een andere horror-thriller van Alfred Hitchcock. De film volgt socialite Melanie Daniels, die samen met een advocaat een dorp bezoekt waar vogels jagen op menselijk vlees.
Daughters of Darkness (1971)
Sommige mannen vinden het idee dat hun mannelijkheid wordt ontnomen een van de engste dingen die er is. Gooi daar vampieren bij en je hebt de horror-klassieker Daughters of Darkness.
The Exorcist (1973)
The Exorcist staat gelijk aan het hele paranormale subgenre van horror. William Friedkin’s film over een klein meisje die exorcismes uitvoert is er een die weinig films vandaag kunnen overtreffen.
The Texas Chainsaw Massacre (1974)
The Texas Chainsaw Massacre heeft het horrorgenre ‘gore’ op de kaart gezet, dankzij de bloederige, slasher scènes met in de hoofdrol ‘Leatherface’ met kettingzaag.
Jaws (1975)
Dit lijstje zou niet compleet zijn zonder Jaws, de klassieke horrorfilms waarvan tig remakes zijn gemaakt. De originele film van Steven Spielberg maakt kijkers voor goed bang voor diepe wateren (ook wel bekend als thalassofobie).
Carrie (1976)
Carrie is de beste Stephen King-adaptatie op film. Tienermeisje Carrie neemt wraak op de mede-scholieren die haar pesten en haar moeder. De wraakuitingen ging alleen ietsjes te ver.
Suspiria (1977)
In Suspiria vind je geen grote, schokkende gebeurtenissen. Nee, de horrorfilm kruipt langzaamaan onder je huid, tot je niets anders dan de angstaanjagende stem van Goblin hoort. De remake met Tilda Swinton is de moeite trouwens ook waard.
Halloween (1978)
Moordenaar Michael Myers ontsnapt op Halloweennacht uit een psychiatrische instelling en keert terug naar zijn geboorteplaats, waar hij zijn volgende tiener-slachtoffers stalkt.
The Shining (1980)
Stanley Kubrick’s filmadaptatie van Stephen King’s boek The Shining is een cult favoriet van horrorliefhebbers. De psychologische horror volgt de schrijver Jack Torrance (Jack Nicholson) en zijn krankzinnige daden in het Overlook Hotel.
Dit is de populairste Hollywoodfilm uit jouw geboortejaar
The Thing (1982)
Wetenschappers ontdooien een buitenaards wezen dat de vorm kan aannemen van de mensen die hij tegenkomt. Met Kurt Russell in de hoofdrol en Halloween’s John Carpenter als regisseur, heeft de wetenschaps-crew geen flauw benul van wat ze hebben losgelaten.
Poltergeist (1982)
Kinderen maken alles eng. Dat wist Steven Spielberg maar al te goed toen hij de screenplay voor horrorfilm Poltergeist schreef. Een spookhuis is één ding, maar als de kinderen in het huis gaan communiceren met de geesten weet je pas echt dat het fout zit.
