‘In Libanon, waar ik vandaan kom, kost een kilo rundergehakt 21 euro. Het breekt mijn hart; de mensen hebben het hartstikke zwaar en daar komt de corona overheen.
Ik weet hoe erg dat kan zijn, want wij zijn ook echt arm geweest. Dat je gewoon niet weet hoe je volgende periode gaat doorkomen.
Nu zie ik in Irak, in Syrië, overal hetzelfde. Dat raakt me tot op het bot. Hoe is het mogelijk dat er zoveel welvaart in de wereld is, maar – even serieus – dat het zo slecht verdeeld is?
“Dat zijn van die dingen, die vreten echt aan me”
Gelijkheid is het belangrijkste. Op allerlei fronten: man-vrouw, hetero-homo, rijk-arm. We moeten niet vergeten dat we allemaal mensen zijn.
We vinden het prima dat er meutes vluchtelingen op Lesbos zitten. Als ze maar niet hierheen komen. Dat zijn van die dingen, die vreten echt aan me. Nu er minder mensen op straat zijn, valt het op dat er in Nederland behoorlijk wat daklozen zijn. Hoe is dát in godsnaam mogelijk? Zoiets zou eigenlijk niet mogen hier. En het valt me een beetje tegen dat ik degene ben die jullie dat moet vertellen.
Mensen die niet beter weten, kun je niks kwalijk nemen. Ik hoop dat door de programma’s die ik maak mensen beter weten.
Op de Griekse eilanden zitten ook gewoon kinderen, alleen. Kinderen die hun ouders tijdens de vlucht kwijt zijn geraakt of verdronken zijn. Ik vraag de Nederlandse Staat: neem wat van die kinderen op en geef ze een toekomst. Oké, je wilt al die mannen niet, prima. Maar haal de kinderen op, die hebben er al helemaal niet om gevraagd.
“Als je het over mensen hebt, dan moet je ook naar die mensen toe”
In Danny op Straat laten we de onderbelichte kanten van Nederland zien; de tippelzones, mensen met complottheorieën.
Waarom zou je alleen een expert aan het woord laten? Als je het over mensen hebt, dan moet je ook naar die mensen toe.
Kijk, als journalist moet je er niet vanuit gaan dat iemand “toch wel niet zou willen praten”. Soms is het moeilijk, want sommige mensen twijfelen ook, maar dan moet je gewoon een beetje met ze kunnen lullen, om ze over te halen.
Oordelen doen we niet. Kritische vragen stel ik wel. Ik zal nooit zeggen: “Je bent goed of je bent fout.” Of: “Jij hebt geen recht van spreken, want jij bent een hoer. En je werkt door in coronatijd, ben je helemaal gek geworden?”
Ik mag – en ik zal – niet lachen tijdens een interview, want dan voelt diegene zich niet serieus genomen. Want dat is wat ze willen: serieus genomen worden.
Het lijkt alsof ik onbedoeld een basis heb gelegd voor een leven vol spraakmakende televisie.
Mijn vader is in 2001 overleden. Mijn moeder heeft zes kinderen opgevoed, maar leeft nog altijd. Bescheiden blijven, dankbaar zijn en vooral niet naast je schoenen gaan lopen, dat hebben mijn ouders me geleerd.
“Als je in een burgeroorlog opgroeit heb je houvast nodig”
Ze waren altijd doodsbang dat ik het slechte pad op zou gaan. Nederland stond ook in Libanon bekend als een plek met drank en drugs. In Libanon lette iedereen goed op elkaar, hier kwamen we in een nieuw land met allerlei mogelijkheden, lang leven de lol. Mijn vrienden waren boefjes, dus ik snap het wel. Het is echt heel gemakkelijk om hier aan drugs te komen.
Als je in een burgeroorlog opgroeit heb je houvast nodig.
Ik wil graag geloven dat er een God is. Wel heb ik mijn twijfel over religies. Als ik zie hoe mensen tegen elkaar worden uitgespeeld: moslims tegen christenen. Sjiïeten tegen soennieten. Kom aan, we geloven allemaal in dezelfde God.
Iedereen heeft een theorie, maar niemand heeft het bewijs voor Gods bestaan.
Als mensen er baat bij hebben, prima, dat heb ik ook. Ik zal niemand ermee lastigvallen, dus wil ik ook niet dat een ander mij ermee lastigvalt.
Ik kom uit een oorlogsgebied, ik ben vluchteling geweest, ik heb het moeilijk gehad. Maar nu ben ik oké.’
Danny Ghosen (Beiroet, 1978) kwam als vijftienjarige vluchteling naar Nederland. Na een studie aan de School voor de Journalistiek in Utrecht belande hij via RTV Utrecht en de Wereldomroep bij PowNed, waar Ghosen naam maakte met doortastende tv-reportages (die over straffeloos foutparkerende Angolese diplomaten geldt als een Youtube-klassieker). Ghosen presenteerde vervolgens 3Onderzoekt voor de EO, Danny in Arabistan voor de NTR en Danny Demonstreert. Zijn reportage in Danny op straat over de messencultuur bij jongeren is meer dan 2,5 miljoen keer bekeken.
