De Amerikaanse regisseur is van een gepland vroeg pensioen overgestapt op het maken van uitzonderlijk gedurfde films. En dan recentelijk ook nog eens een paar van de meest interessante in een landschap dat steeds generieker dreigt te worden. YouTube-kanaal Nerdwriter geeft uitleg.
Toch blijft de Amerikaanse regisseur een lastig te omschrijven man, passend genoeg voor een filmmaker wiens werk vaak een goocheltruc met zijn publiek uithaalt. Ook met zijn nieuwste, Black Bag, die vanaf deze week in de bioscoop draait. De spionagethriller Black Bag gaat over de getrouwde inlichtingen officieren George Woodhouse (Michael Fassbender) en zijn geliefde vrouw Kathryn (Cate Blanchett). Wanneer Kathryn verdacht wordt van landverraad wordt George geconfronteerd met de ultieme test: loyaliteit aan zijn huwelijk of aan zijn land? Naast Fassbender en Blanchett zien we ook Marisa Abela, Tom Burke, Naomie Harris, Regé-Jean Page en Pierce Brosnan.
Soderbergh filmt en monteert vaak zijn eigen werk. Ook verandert Soderbergh zijn aanpak van project tot project, op zoek naar een stijl die bij het materiaal past, in plaats van er een vaste visie op te leggen.
Zijn werk omvat zowel blockbusters met een reusachtig budget als kleinere experimentele films, maar ongeacht de ‘omvang’ van de film, wordt Soderberghs stijl vaak gekenmerkt door een perfecte beheersing van het filmambacht waardoor je vaak niet exact kunt benoemen waarom het werkt, maar het werkt. Want het gaat bij hem niet alleen om het visuele, veel van zijn films spelen ook met verbale expressie. Sex, Lies, and Videotape (1989) is daarvan waarschijnlijk het bekendste voorbeeld.
Toch zijn Soderberghs films nog altijd onbeschaamd entertainment, gemaakt met grote sterren en studio’s, en met een bijna klassieke helderheid en discipline. Een verfrissende stem die laat zien dat het – zij het met wat doorzettingsvermogen – nog altijd mogelijk is om een autonoom kunstenaar te zijn in een populaire kunstvorm die wordt gedomineerd door bedrijven.
