De Peugeot 504 was bepaald geen auto die al ‘roestte in de folder’, zoals Simon Carmiggelt ooit schreef. Deze Franse voiture was een auto zo chique dat zelfs de dokter en de dominee erin rondreden.
Met zijn verfrissende ontwerp, dat de harten van autoliefhebbers over de hele wereld veroverde, werd de 504 meteen – oui oui – bekroond als de Auto van het Jaar in 1968.
De 504 was niet zomaar een Franse sedan; hij was de onbetwiste heerser van de wegen in de jaren zeventig en begin jaren tachtig. Deze koningin van de woestijn, zoals ze liefdevol in Afrika werd genoemd vanwege haar onverwoestbaarheid, ging door dik en dun, zonder een spoortje roest.
Een van de meest bewonderenswaardige eigenschappen van deze Franse schoonheid was haar betrouwbaarheid. Of je nu door de smalle straatjes van Parijs slingerde of de uitgestrekte velden van het platteland, de Peugeot 504 bracht je altijd veilig op je bestemming.
Geen wonder dat dit de vaste auto was van alle ploegen én de leiding in de Tour de France. Met zo’n track record kon je haar gewoon niet negeren.
In de beginjaren werd de 504 geleverd met de krachtige 1796 cc motor van haar voorganger, de Peugeot 404. Oh la la, daarbij kon je kiezen tussen conventionele carburatie of de verleidelijke mechanische injectie van Kugelfischer. De injectiemodellen waren als mooie Parisienes, elegant en krachtig tegelijk.
In oktober 1970 kreeg de 504 een gloednieuwe, krachtige 2.0-liter motor, die maar liefst 69 kW (94 pk) leverde. Voor degenen die het liever wat rustiger aandeden, was er zelfs een optie voor een soepele drietraps automaat van ZF. Ze dachten echt aan alles!
Maar aan alle mooie avonturen komt ooit een einde. In 1983 namen we afscheid van deze prachtige auto op het Europese continent. Het was tijd om plaats te maken voor nieuwe uitdagingen en modellen.
Toch blijven de coupe en cabrio-versies van de 504 eigenlijk niet te overtreffen. Deze Peugeot blijft een onvergetelijke diva op wielen! Als je er ooit een tegenkomt op een nostalgische rit door het Franse platteland, geef haar dan een knipoog en zeg merci voor de mooie herinneringen.
***
Dit artikel verscheen eerder op Falder.
