Phil Tilli: “Als iemand wil weten wat Mod is, dan neem ik het verhaal uit de boekjes en zeg: Engelse jongeren in koffiebarretjes in Soho, eind jaren vijftig. Die jongens gingen een kruisbestuiving aan met wat er buiten de UK gebeurde: scooters uit Italië, pakken uit Franse en Italiaanse films, jazz uit Amerika, roken, cappuccino… dat is waar Mod, een afkorting van Modernist, als subcultuur is begonnen.
Die combinatie die ze in Soho maakten, dat was superknap. In een wereld zonder veel communicatiemiddelen wisten ze heel snel die ingrediënten bij mekaar te voegen. In de jaren zestig had je The Who, later natuurlijk The Jam en The Style Council van Paul Weller.
Weller is degene die me altijd op het spoor heeft gezet, die me ook tips heeft gegeven. Maar Weller heeft jaren geleden bij mij al een deurtje geopend. Want het gaat om keuzes die je maakt omdat het bij jou past, niet omdat anderen het voorschrijven.
Eddie Piller – de oprichter van platenmaatschappij Acid Jazz, een dj, weird, maar leuke kerel – heb ik ooit horen zeggen: ‘Mod is a broad church.’ En zo moet je dat eigenlijk zien. Het heeft iets sektarisch, zo’n kerk, maar dan wél breed.
Van alle subculturen zijn Mods het stijlvolst gekleed. Penny loafers, desert boots, stropdassen, polo’s, parka’s. Oog voor detail is misschien wel het allerbelangrijkste. Ik herken dat in mijn vriendenkring: elkaar checken. Wat voor snit heeft je jasje, hoeveel knopen…
Op die feestjes in Engeland zetten we vaak alle schoenen naast elkaar, zo’n klok van schoenen. Als je dan zwarte Hema-sokken aan hebt, dat kan écht niet. Je hebt natuurlijk duizenden mensen die het niet opvalt.
Maar het is geen verkleedfeest. Je bent geen Mod omdat je de juiste kleertjes aantrekt. Dat zou betekenen dat je de volgende dag gothic kunt zijn omdat je de kleren aantrekt die daar bij horen. Het moet van binnenuit komen. Ik weet nog dat de drummer van Paul Weller, met wie we veel op tournee gingen, op een bepaald moment tegen me zei: ‘I think you’re a proper Mod.’ Dat voelt toch een beetje als een oorkonde.
Van de 40 stijlvolste bands, zijn dit de nummers 1 tot en met 10.
De opdracht van Mod is: blijven ontdekken. Dat is wat anders dan alleen maar Fred Perry dragen met de juiste loafers. Zoals elke stroming moet ook een Mod in beweging blijven.
Kleding en muziek zijn het belangrijkste. Au bout de souffle is misschien wel de bekendste film die met Mods wordt geassocieerd. Of Bronco Bullfrog, een Engelse film uit 1969. Wat ook altijd in één adem wordt genoemd, net als de Vespa, zijn de Italiaanse espressomachines – sowieso Italiaans design. Maar ook architectuur. Het Rietveldhuis bijvoorbeeld, omdat het modernistisch is.
De originele Mods waren jongens die geen geld hadden. Dat maakt het extra bijzonder. Clean living under difficult circumstances. En daarom kost het mij, op mijn eenenvijftigste in mijn Waterlandse villa, soms moeite om zeggen: ‘Ik ben een Mod.’
Ik wil me liever spiegelen aan hoe ik zelf vind dat ik mijn leven wil leiden. Dat ik trots ben als ik ’s avonds weer alles op de hangertjes hang, de muziek uitzet en het boek terug leg. Want het is wel een opdracht. Er is geen andere keuze. Ik heb er geen publiek voor nodig, ik voel me gewoon niet goed als ik het niet doe.
Ik ben een Mod omdat ik het serieus neem. Dan kwam ik tijdens die fucking lockdown weer naar beneden; geschoren, nieuwe dingetjes aan. En dan ging ik hier zitten aan tafel, en dan sloeg ik de krant open, en aan het einde van de dag deed ik alles weer uit. En de volgende dag weer hetzelfde. Ik meen het echt, weet je wel.”
Phil Tilli was gitarist van Tröckener Kecks en Moke (hier zwetend op Pinkpop). Zijn managementbureau, Beat Surrender Music, is vernoemd naar dit nummer van The Jam. Verderop in deze ModMod duidt Phil de soundtrack van de mod-beweging.
