René Lacoste was een Franse tennisser met een diepe groundstroke en een systematische stijl van spelen die style de métronome werd genoemd. Lacoste won zowel Wimbledon, de US Open en Roland Garros, zelfs meerdere keren.
In het begin van zijn carrière speelde Lacoste, in 1904 te Parijs geboren, nog in de toen gangbare tenniskleding: lange broeken en overhemden met lange mouwen. Op het gras van Wimbledon stond Lacoste erin te rillen; in de brandende Franse zon van Roland Garros brak het zweet hem erin uit. Daar moest iets op gevonden worden.
René Lacoste, van huisuit ingenieur (hij vond ook het ballenkanon uit), bedacht daarom een shirt van speciaal geweven stof dat herkenbaar was aan de korrelstructuur. De katoen in het shirt absorbeerde het zweet, en dankzij de open breisteek (petit piqué genaamd) kon koele lucht van buiten er doorheen dringen. Een Engelse kleermaker knutselde het voor Lacoste in mekaar.
Hij droeg het shirt met de korte mouwen en de strakke pasvorm voor het eerst in 1926. Grappig genoeg was het vooral de strakke pasvorm die tot ophef leidde in de conservatieve tenniswereld. Maar een succes was geboren, al zou het nog zeven jaar duren voordat het shirt op de markt werd gebracht, met ter hoogte van de linkerborst een lachende krokodil – dat had ook nog niemand gezien, een logo zo zichtbaar was een nouveauté.
Het logo van de lachende krokodil refereerde aan Lacoste’s bijnaam: le Crocodile. Die bijnaam had hij al in 1923 verdiend met een verloren weddenschap. René Lacoste wedde om een koffer van krokodillenleer dat hij van Australië zou winnen in een Davis Cup-wedstrijd. Die wedstrijd verloor hij, en dus ook de weddenschap. Een verslaggever van de Boston Globe schreef dat Lacoste weliswaar zijn koffer van krokodillenleer had verloren, maar dat hij gestreden had als een ware alligator. Vrienden gingen hem daarop De Krokodil noemen – een bijnaam was geboren.
De Lacoste-polo wordt wereldwijd een succes, zeker nadat Lacoste’s zoon Bernard het heft in handen neemt. René Lacoste overleed in 1996, op 92-jarige leeftijd. In al die jaren is er nauwelijks iets veranderd aan het ontwerp. Alleen het pofmouwtje werd een jaar of wat geleden vervangen door een strakkere uitvoering – een verbetering.
Dan is er nog wel altijd de vraag: waarom heeft het shirt van tennisser René Lacoste de naam poloshirt gekregen. Dat komt omdat het originele tennisshirt waar Lacoste zijn model op baseerde al die naam had.
Rond 1880 importeerden Engelsen vanuit hun destijdse kolonie India een shirt dat daar gedragen werd tijdens de Indiase variant op polo. De polo in India werd niet gespeeld op paarden, zoals in Engeland, maar op olifanten. Het poloshirt dat door de Engelsen werd geïmporteerd had lange mouwen, maar knoopjes en een boordje. Dat shirt werd almaar populairder en ook gedragen door tennisspelers. Die speelden dus tennis in een poloshirt.
De collectie van modemerk Lacoste is nog altijd gebouwd rondom het poloshirt. Maar daar is inmiddels een breed palet aan stukken omheen ontworpen. Wat te denken van die slanke trenchcoat in de voorjaarscollectie? Of de witte jeans en de hooded parka? Het logo kent inmiddels verschillende verschijningsvormen. Soms is de krokodil groter, dan weer kleiner. Maar hij lacht nog altijd.
