Bij de openingsceremonie van de Olympische Winterspelen viel ons oog op de ploeg van Italië, maar ook op die uit Colombia. Die équipe was bescheiden van omvang (vijf deelnemers), maar maakte indruk met de traditionele ruana waarin de atleten zich gewikkeld hadden. Het werd afgetopt met de hoed die Sombrero Sandroneño wordt genoemd
De ruana is de wollen poncho die al door de inheemse bevolking in het gebied rond de Andes werd gedragen. Deze ruana is langer dan een gewone poncho; hij valt tot op de knieën, daar waar de poncho normaal gesproken eindigt bij de heupen. Zo’n ruana werd multifunctioneel ingezet door de drager, die het ook gebruikte om onder te slapen, of een kleed om op te zitten.
Een poncho is in principe niet meer dan een kleed met een gat in het midden, waar je je hoofd doorheen wurmt. Vervolgens laat je het vallen over je lichaam. In veel eenvoudiger vorm komen kledingstukken niet.
Je kunt spelen met de vorm van het ‘kleed’. Is het vierkant, dan kun je de punten voor en achter je lichaam laten vallen. Een rechthoekige poncho kun je als een overgooier dragen, in feite hetzelfde concept als de overgooiers van de oversteekmoeders uit je jeugd.
De poncho kent een Zuid-Amerikaanse oorsprong, met in sommige landen een andere naam zoals de chamanto in Chili of de ruana in Colombia. In het Wilde Westen werd hij ook gedragen, al weten we dat vooral uit de westerns die in de jaren zestig en zeventig uit Hollywood kwamen.
In de drie westerns die Clint Eastwood opnam met regisseur Sergio Leone (For a Few Dollars More, A Fistfull of Dollars, The Good, the Bad and the Ugly), draagt hij zijn beroemde poncho, een destijds onverwachte stijlmanoeuvre omdat poncho’s meer geassocieerd werden met Mexicanen die er zittend een dutje onder deden met hun sobrero schuin op de bol. Paul Newman en Robert Redford volgden het voorbeeld van Eastwood drie jaar later in hun klassieke western Butch Cassidy and the Sundance Kid.
In de jaren zeventig werd de poncho opgepikt door hippies, waarschijnlijk vanwege de authentieke uitstraling, de mogelijkheid om psychedelische patronen erin te verwerken en de functionaliteit. Op een festival kon je er makkelijk onder schuilen, zowel tegen de zon als tegen de regen. Op de foto beneden zien we protesterende hippies in Amerika en de Engelse beatgroep The Tremeloes (van het opgewekte Even the bad times are good).
De poncho keerde af en toe terug op de catwalks van Parijs, maar dan meestal alleen voor dames. Bij de recente mannenshows in Parijs verscheen de poncho echter in grote getale ten tonele, vooral bij Dsquared, die een hele trits poncho’s de catwalk op stuurde
Die hernieuwde populariteit van de poncho past in de gorpcore-trend, de beweging waarin de modewereld zich ontfermt over typische outdoorkleding als fleecevesten en wandelschoenen. De praktische poncho past in dat beeld.
Hoe dragen we de poncho? In laagjes, zoveel is duidelijk als we naar Dsquared kijken. Als je het smooth draagt, zoals te zien bij Pierre Cardin, krijgt het iets paspop-achtigs. Dus waarom de poncho niet gedrapeerd over een spijkerjack of overhemd? Of over een warme kabeltrui en een vest in aardekleuren? Je kunt het ook met een corduroy broek combineren, of met een fleecevest. Opties te over eigenlijk, ook wat betreft kleurcombinaties. Kortom, doe als Clint: gooi over die overgooier.
