Roberta Flack, die vandaag op 88-jarige leeftijd overleed aan de ziekte ALS, was een zangeres die niet schreeuwde om aandacht, maar haar publiek zachtjes in de houdgreep nam. Geen uithalen à la Aretha Franklin, geen dramatische poses als Diana Ross, geen funk zoals Chaka Khan – nee, Flack zong met de elegantie van een jazzpianist die zijn vingers nauwelijks laat opveren van de toetsen. Een stijl die haar een unieke plek in de muziekgeschiedenis opleverde.
Het begin: klassiek en verfijnd
Geboren in 1937 in Black Mountain, North Carolina, groeide Flack op in een wereld die haar muzikaal voedde. Ze was een wonderkind aan de piano en had zich aanvankelijk voorgenomen concertpianiste te worden. Haar talent bracht haar op haar vijftiende naar Howard University, waar ze als een van de jongste studenten ooit klassieke muziek studeerde. Maar de soul en jazz lonkten, en langzaam maar zeker verschoof haar liefde voor Chopin naar de klanken van de zwarte muziekcultuur.
De doorbraak: een fluisterende revolutie
Roberta Flack begon in nachtclubs in Washington, waar ze werd ontdekt door jazzmuzikant Les McCann. In 1969 tekende ze bij Atlantic Records, en al snel volgde haar debuutalbum First Take. De single The First Time Ever I Saw Your Face was een slow burner. Nadat Clint Eastwood het nummer gebruikte in zijn film Play Misty for Me (1971), schoot het naar de top van de hitlijsten. Het werd een nummer één-hit, won een Grammy voor Record of the Year en maakte van Flack een ster.
Daarna volgde een reeks hits, altijd gedragen door die kenmerkende, fluisterende zangstijl. Killing Me Softly with His Song (1973) was een ander hoogtepunt, een nummer dat zo fragiel en breekbaar was dat het leek alsof ze het speciaal voor jou in je huiskamer zong. Flack had een gave om muziek te maken die rechtstreeks de ziel in gleed, zonder geforceerde bravoure.
De latere jaren: subtiel maar invloedrijk
Flack bleef gedurende de jaren zeventig en tachtig hits afleveren, vaak in samenwerking met Donny Hathaway, met wie ze een ongeëvenaarde chemie had. Where Is the Love en The Closer I Get to You zijn nummers die je meteen herkent als je ze hoort – intiem, warm, tijdloos.
Hoewel haar commerciële succes in de latere decennia afnam, bleef Flack een gerespecteerd icoon in de muziekindustrie. Haar invloed sijpelde door in latere generaties, bijvoorbeeld bij Lauryn Hill en Alicia Keys, artiesten die net als zij begrepen dat subtiliteit een kracht op zich kan zijn.
Afscheid in stijl
Roberta Flack overleed in 2025 op 88-jarige leeftijd. Geen bombarie, geen grote afscheidsverklaringen – net zoals haar muziek altijd was: ingetogen, maar des te indrukwekkender. Haar nalatenschap leeft voort in elke zangeres die haar stem niet tot het uiterste dwingt, maar hem simpelweg laat stromen, zoals alleen Roberta Flack dat kon. Roberta Flack fluisterde, en wij luisterden.
