Vrijwel elke dag rij of wandel ik onder een viaduct vlakbij mijn huis. Terwijl ik onder het viaduct loop (of rijd), dendert boven mij het verkeer over de A10, de ringweg rondom Amsterdam.
Deze tocht, beperkt in afstand, leg ik al heel wat jaren af. Al die jaren is dat een weinig opbeurende gang. Niet dat het een gang naar Canossa is, maar het is vooral de confrontatie met een genegeerd gedeelte van de grote stad. Één zijde van de onderdoorgang wordt begrensd door betonnen pilaren, daarachter een stroompje vies water en een niemandsland waar ik weleens de resten van een tijdelijk onderkomen zie. Op de muren en pilaren wordt af en toe iets onleesbaars gespoten door een militante activist of een puber met creatieve ambities. Affiches voor ’t een of ander worden over elkaar heen geplakt op een stroomkastje waar zichtbare kabels uitkomen.
Zo’n viaduct maakt de passerende mens niet zozeer droevig, maar je knapt er ook niet echt van op. Tót er van de ene op de andere dag geschilderde tableaus opdoken, zowel op de brede muren als de losse pilaren. Het begon met een hond, daarna kwam er een lieveheersbeestje bij, en ook nog een vlinder.
Drie lange muren en een handvol losse pilaren werden getransformeerd van grijs en grauw naar groen en vrolijk. Althans, de dieren (er kwam nog een hond bij, en nog een, en een bij) keken niet per se heel vrolijk, maar dat doet geenszins af aan de uitstraling.
Dit is het succes van de straatkunstenaar die zichzelf Fake noemt.
De auteur van deze street art is Anupam Art, elke tekening is althans als zodanig gesigneerd. Is het kunst? Het valt in ieder geval wel onder straatkunst. En is dit niet waar straatkunst voor bedoeld is? Het is vernis voor de harde kant van de grote stad. Die knapt daar enorm van op. Het humeur van de wandelaar die er elke dag langs loopt doet dat ook. Klein geluk, groot plezier.
