Het wereldberoemde hotel Waldorf Astoria in New York was sinds 2017 gesloten, maar opent dit voorjaar haar deuren. Behalve de verhuur van hotelkamers, verkoopt het hotel nu ook residenties – sommige zijn zelfs al bewoond.
Het hotel – een Art Deco-meesterwerk aan Park Avenue in Manhattan – had altijd al een wooncomponent: het was thuis voor onder anderen Cole Porter en Frank Sinatra, en zelfs presidenten als Herbert Hoover, Harry Truman en Dwight Eisenhower. Marilyn Monroe woonde in 1955 een jaar lang in het hotel. De residenties in het oorspronkelijke gebouw waren hotelkamers of suites waar bewoners langetermijntarieven voor betaalden.
De buitenkant van het gebouw werd in 1993 aangewezen als monument door de Landmarks Preservation Commission, en delen van het interieur kregen dezelfde status in 2017. Bewoners van Waldorf Astoria Residences New York hun eigen ingang hebben aan 303 Park Avenue, iets ten noorden van de hoofdingang van het hotel.
De 372 residenties, variërend in grootte van 564 vierkante meter tot meer dan 6.500 vierkante meter, met 125 verschillende indelingen, bevinden zich op de verdiepingen 19 tot en met 52. De voorzieningen voor de residenties bevinden zich op de verdiepingen 19 en 25 tot en met 27. De prijzen beginnen bij 1,875 miljoen dollar voor een studio en kunnen oplopen tot 18,75 miljoen dollar voor een appartement met vier slaapkamers. De verkoop van de residenties begon in 2021, en eigenaren begonnen ze afgelopen december te betrekken.
Hoe zijn de appartementen ingericht? B & B Italia levert warme en koele kleurenschema’s voor meubels en accessoires in de residenties. Keukenapparatuur is van Gaggenau. Bang & Olufsen biedt optionele audiovisuele pakketten aan. Badkamers hebben verwarmde vloeren, regendouches en op maat gemaakte wastafels.
Het restauratie- en vernieuwingsproces van de Waldorf Astoria New York heeft veel langer geduurd dan oorspronkelijk gepland, vanwege de verandering van eigenaar, wereldwijde problemen in de toeleveringsketen en stijgende kosten als gevolg van de Covid-19-pandemie.
Het Waldorf Astoria is een historisch gebouw en heeft daarom kolommen, balken en traditionele ramen, in plaats van vlakke platen en glazen gevels zoals een nieuw gebouw zou hebben. Tijdens de verbouwing bleek het oorspronkelijke Waldorf-gebouw bijna 5.600 ramen met stalen kozijnen te hebben, geschilderd in warm grijs. Slechts één van de ramen was nog in originele staat. Dit werd gebruikt als model voor de nieuwe ramen van het gebouw, die een aluminium frame en energiezuinig dubbel glas hebben.
Het mopperende karakter Waldorf uit The Muppets is vernoemd naar dit hotel. Zijn kompaan Statler is vernoemd naar hotel Statler Hilton.
De allerhoogste verdiepingen van het gebouw bevatten twee koperen torenspitsen die oorspronkelijk de mechanische systemen van de Waldorf Astoria huisvestten. Het koper is volledig gerestaureerd, en de twee spitsen zijn omgebouwd tot penthouse-duplexes, waarvan de details nog niet zijn vrijgegeven.
Bewoners krijgen toegang tot meer dan vijftigduizend vierkante meter aan nieuwe voorzieningen, waaronder een private porte-cochere met 24-uurs valet-service aan East 50th Street tussen Park en Lexington Avenue; en een privéclub op de negentiende verdieping, omschreven als “een eersteklas zakelijke faciliteit.”
Het interieurontwerp van de residenties is van de ontwerper Jean-Louis Deniot, en Simon de Pury, een kunstverzamelaar en veilingmeester, cureert kunstwerken die worden getoond in de privélobby van de residenties en elders.
Waldorf Astoria in de bioscoop
Hotel Waldorf Astoria was niet alleen een populaire uitvalbasis voor filmsterren, het werd ook veel gebruikt in films. Dat begon al in 1945 met Week-End at the Waldorf, een sterrenvehikel rondom Ginger Rogers. Daarna volgden onder meer The Out-of-Towners (1970), Woody Allen’s Broadway Danny Rose (1984), Coming to America (1988) met Eddy Murphy, Analyze This (1999) met Billy Crystal en Robert De Niro, Serendipity (2001), The Royal Tenenbaums (2001), Maid in Manhattan (2002), Catch Me If You Can (2002), Mr. and Mrs Smith (2005) en The Hoax (2006).
