‘Mijn talent is mijn ritmegevoel. Ik kan zo met een salsaband meespelen.
Ik wist dat ik rocker wilde worden toen ik in 1963 bij mijn broer in de auto zat en op de radio voor het eerst The Beatles hoorde. We reden langs de Hondsbossche Zeewering, en het onweerde. She loves you en I wanna hold your hand, achter elkaar.
Bij al die klassieke gezelschappen waar ik mee heb gewerkt ben ik nog nooit een muzikant tegengekomen die een liedje kon schrijven.
De Golden Earring is een wereldband en The Outsiders vind je in Amerika nog steeds in de platenbakken, maar verder zijn er in Nederland maar weinig bands die het provinciale ontstijgen.
Ik ben een middenvelder die in de spits is gezet. Uit noodzaak. Ik vond niemand die mijn liedjes goed kon zingen, dus uiteindelijk ben ik het zelf maar gaan doen.
Ik was 21 toen ik auditie deed voor Neerlands Hoop. Bram Vermeulen kwam langs op mijn jongenskamer. Ik begon te spelen en na tien minuten zei hij: “Nou, zullen we maar naar het voetbal gaan kijken?” Het was tijdens het WK van 1974. Nederland-Bulgarije begon en ik was aangenomen.
Ik was niet geïntimideerd door Bram, maar wel door Freek. Bram was mijn buddy. En Freek… Freek is een komiek en komieken zijn buiten het podium niet de meest gemakkelijke mensen.
In tegenstelling tot de meeste mensen ben ik niet zo’n fan van Tom Waits. Ik verdenk hem er van dat hij met een verdraaide stem zingt.
Rockster zijn is ook een spel dat je hoort te spelen. Het spel hoort erbij.
Ik word nerveus van zalen van driehonderd man. Bij een festival sta je voor een tamelijk anonieme massa te spelen en optreden in cafés is ook geen probleem, dan zit je zowat bij de mensen op schoot. Maar een club zit daar net tussen in en dat maakt het ongemakkelijk. Het is anoniem noch intiem.
Als zanger schat ik mezelf niet heel hoog in. Mijn stijl is gebaseerd op mijn beperkingen.
Blauw heb ik bewust geschreven als hit. Ik haalde in die tijd elke dag mijn kind van de crèche en die was dan de hele weg terug liedjes aan het zingen. Wat is nu de kracht van kinderliedjes? De herhaling. Toen had ik de gouden ingeving: wat voor kinderen geldt, moet ook voor volwassenen gelden. Vandaar die herhaling van het woordje blauw.
Ik ben geen liefhebber van zangers die plezier uitstralen. Ze moeten een beetje gekweld zijn.
De dag voor mijn eerste optreden met Neerlands Hoop moest ik de dokter bellen omdat ik met veertig graden koorts in bed lag. Diagnose: plankenkoorts. Ik arriveerde helemaal ingepakt bij Tuschinski, sjaals om, alles. We begonnen te spelen en na drie nummers was het weg.
Als je het lang wilt volhouden, moet je doseren.
Een jaar geleden had dat optreden van vanavond nu al in mijn achterhoofd gezeten, op een onprettige manier. Maar ik heb geen zin meer om tot kotsens toe nerveus te zijn voor ik het podium op ga. Tegenwoordig heb ik geen strakke speellijst en tussen de liedjes door praat ik veel meer dan vroeger. Dat helpt. Nu heb ik er echt zin in.
Bob Dylan en Lou Reed zijn eigenlijk no voices, geen zangstemmen. Pas als je een nummer gaat coveren, merk je hoe goed erover is nagedacht.
Toen het succes kwam, ben ik een jaar lang onuitstaanbaar vervelend geweest.
Een band is geen werkkring maar een familie, met alles wat daar bij hoort. Als er ook nog drank en drugs in het spel zijn, is een ruzie zo geëscaleerd.
Ik vraag me altijd af hoe Amerikaanse muzikanten naar mijn muziek zouden luisteren. Het is echt een nachtmerrie dat het voor hen zou klinken zoals pakweg een Poolse band voor ons klinkt. Nét niet.
Mannen die altijd over seks praten zijn meestal mannen met een zeer treurig seksleven.
Toen ik een keer speelde met Wild Romance en Normaal viel het me op dat Wild Romance wel als een Nederpopband klonk, en Normaal helemaal niet. Bij Wild Romance zaten een paar muzikanten die de rocker uithingen, maar tegelijkertijd haperde het een beetje. Normaal zou net zo goed een band uit Texas kunnen zijn.
Hoe meer je uitdraagt dat je authentiek bent, hoe wantrouwiger ik word.
Jacques Brel is gestopt met optreden omdat hij elke keer voordat hij het podium opging moest overgeven. Tja, dan houdt het een keer op.
Drugsgebruik begint omdat je moe bent. Vijf optredens achter elkaar, iedere keer een feestje na afloop in het hotel, dan loop je na de vierde nacht op je tandvlees. En drugs zijn gewoon heel makkelijk te krijgen in de rockwereld. Er loopt altijd wel ergens een dealer rond.
Niets zeggen tijdens een optreden is ook een act.
In de goede tijd was het altijd mooi weer als The Scene optrad op festivals. Maar toen het met de band slechter ging, begon het een aantal leden op te vallen dat het bij ons altijd regende, zelfs als de rest van de dag de zon scheen.
The Scene is niet zo groot geworden als De Dijk omdat ik te snel dacht dat ik geen hits meer hoefde te schrijven.
Het ideale optreden begint bij daglicht en eindigt als het donker is.
Ik ben een tegenstander van gewoon doen. Die houding van: we staan hier wel op een podium maar eigenlijk zijn we heel gewone jongens gebleven. Dat is een beetje laf.
Ik maak het maximaal haalbare. Ik vraag me niet af of het kunst is of entertainment.’
* * *
CV
Matheus ‘Thé’ Lau (Bergen, 1952) kreeg enige bekendheid als lid van Neerlands Hoop Express, waarin hij vanaf 1973 kortstondig samen met Freek de Jonge en Bram Vermeulen speelde. In 1976 was hij medeoprichter van de band The Scene, hun eerste plaat volgde in 1980. Toch kwam de grote doorbraak pas in 1991, met het album (en de single) Blauw. In 2003 werd de band opgedoekt en schreef Lau een aantal boeken. In juni 2014 stond de band voor het eerst in hun bestaan op Pinkpop. Thé Lau overleed op 23 juni 2015 aan keelkanker. In maart van dat jaar ontving hij een Edison Award voor zijn gehele oeuvre.
