Op 17 juli 1980 gaf Marvin Gaye een concert op het Jazz Festival van Montreux. Dat concert, onderdeel van een Europese tournee, werd opgenomen en daar mogen we nu, bijna een halve eeuw later, Onze Lieve Heer nog altijd op de blote knieën voor danken.
Marvin Gaye zingt funky nummers, maar ook Motown-klassiekers als I Heard It through the Grapevine. En daar fietst hij de hoogtepunten van zijn albums What’s going on and Let’s get it on doorheen.
Met zijn karakteristieke falsetto voert Marvin Gaye het Zwitserse publiek mee op een sensuele reis vol passie en verlangen.
Wat dit optreden zo bijzonder maakte, was de onmiskenbare chemie tussen Marvin Gaye en het publiek. Hij wist een intieme sfeer te creëren, alsof hij met elke aanwezige persoonlijk een connectie maakte, met zijn stem als een balsem voor de ziel, een bron van troost én opwinding (op een bepaald moment melden zich twee dames tegelijkertijd op het podium om met hem te slowen).
Minstens zo betoverend was het pak dat Marvin Gaye droeg, een theatraal ensemble bestaande uit een wit overhemd met een bonanza aan ruches en gigantische boordpunten; een rood zijden jasje met op de hoge peak lapel zwarte glimmende pailletten en versieringen. Hij droeg ook nog een met glimmende studs bedekt gilet.
De kleding was een nawee van de jaren zeventig, met ook nog wijde pijpen die niet voor niets soulpijpen werden genoemd. Het was ook het einde van een tijdperk, het tijdperk van De Grote Drie: Sam Cooke, Otis Redding en Marvin Gaye.
Alledrie waren ze zoon van een dominee, alledrie kwamen ze tragisch aan hun einde. Sam Cooke werd doodgeschoten in een motel; Otis Redding verongelukte met een vliegtuig. En Marvin Gaye werd in 1984 doodgeschoten door zijn vader na een ruzie.
