De films van Quentin Tarantino schreeuwen erom om zowel afzonderlijk als in relatie tot elkaar bekeken te worden. Zelden heeft een regisseur in de geschiedenis van film meer gedaan om het idee van film als ‘cool’ te ervaren. Elk nieuw project brengt een nieuwe waardering met zich mee voor een geheimzinnig hoekje van de filmcultuur. Maar hoe staan ze tegenover elkaar? Met negen speelfilms op zijn naam (Tarantino telt Kill Bill Vol. 1 en Vol. 2 als één film, maar we hebben ze afzonderlijk beoordeeld) en mogelijk nog één in de maak, heeft Tarantino een oeuvre opgebouwd dat rijp is voor discussie. Dit zijn volgens ons zijn 5 beste.
5. Reservoir Dogs (1992)
Tarantino’s eerste voltooide speelfilm. In deze film zien we hoe zes criminelen geloven dat ze zijn opgezet om te falen na een overval en wat ze ertoe aanzet de verrader in hun midden op te sporen. Hoewel dit op papier leest als een typische misdaadfilm, toont de film eigenlijk nooit scènes van de overval en geeft het publiek in plaats daarvan een volledig beeld van wat er voor en na de overval gebeurde.
Hier zien we de stilistische visie van Tarantino. De film geeft ons een kijkje in een criminele wereld die vol is van gewelddadige en praatgrage gangsters, die niet zo ongrijpbaar zijn als ze denken dat ze zijn. Ondanks dat het een low-budget thriller is, schittert de film met Hollywood-zwaargewichten als Tim Roth, Harvey Keitel, Michael Madsen en Steve Buscemi.
4. Kill Bill: Vol. 1 (2003)
Hoewel Tarantino Kill Bill ziet als één film, doen wij dat niet. En volume 1 is dan toch net even wat sterker dan de tweede. De meeste sappige en spannende scènes zitten namelijk in het eerste deel — waardoor het aanvoelt als een complete film, ondanks dat het eindigt met een cliffhanger. Als je een fan bent van wraakfilms, zul je dol zijn op het eerste deel van Kill Bill.
Onweerstaanbaar bloederig en boordevol prachtig gechoreografeerde vechtscènes, toont de film Tarantino’s vaardigheden in het regisseren van actiefilms. Hij gebruikt crash-zooms, extreme close-ups en brede shots om de vechtscènes te versterken en interessanter te maken. Uma Thurman zien we in één van de beste rollen uit haar carrière. Als een vrouw die op zoek is naar gerechtigheid en alles wil doen om wraak te nemen op degenen die haar onrecht hebben aangedaan.
3. Once Upon a Time in… Hollywood (2019)
Quentin Tarantino’s meest persoonlijke film, een ode van de regisseur aan het vervlogen tijdperk van het Hollywood uit de jaren 60. In de hoofdrollen Margot Robbie, Leonardo DiCaprio en Brad Pitt en eigenlijk een speelfilm van 165 minuten die over cinema gaat. Tarantino duikt diep in de film- en tv-industrie van Los Angeles in 1969, toen het vervagende studiosysteem zich vermengde met de hippie-vibe van New Hollywood. Een pastische over wat de regisseur zich allemaal nog kan herinneren uit zijn jeugd. Maar ook een verhaal waarin het onbezonnen Hollywood de duisternis ontmoet.
2. Jackie Brown (1997)
Grote kans dat je ‘m bent vergeten, maar probeer ‘m nog een keer en je ziet één van Tarantino’s meest onderschatte films. Overigens gebaseerd op een boek van Elmore Leonard en niet een script van Quentin zelf. De drive van de regisseur om filmsterren een tweede leven te geven (zie John Travolta in Pulp Fiction) komt ook hier terug met twee B-filmsterren uit de 70’s, Pam Grier en Robert Forster. Tarantino plaatst Grier op een voetstuk (een ontroerende, vanaf het eerste shot) en brengt Forsters zeldzame zachtheid naar voren.
Na Once Upon a Time in… Hollywood is Jackie Brown de enige Tarantino-film met een echte ziel. Gebaseerd op een romantische connectie tussen de wanhopige stewardess (Grier) en de borgsteller (Robert Forster) die haar helpt om haar wapensmokkelende baas (Samuel L. Jackson) op te lichten.
1. Pulp Fiction (1994)
Alhoewel Jackie Brown al met al eigenlijk de betere film is, kun je niet om deze heen. Het veranderde eigenhandig van wat Amerikaanse onafhankelijke cinema is. Het was anders, dreef de spot met wat hoe Hollywood vond dat iets moest zijn en versterkte Tarantino’s kenmerkende vertelstijl en esthetiek. Het script is één van de echte sterren van de film. Het is met deze film dat Tarantino zijn eerste Oscar voor Beste Script en Cannes’ felbegeerde Palme d’Or won.
Uitbundig zelfbewust en eindeloos te citeren. Vanaf de openingsscène, waarin Tim Roth en Amanda Plummer vier minuten besteden aan het maken van plannen voordat ze een diner overvallen, voelt elke zin, elk shot en elke muzieknoot alsof het is ontworpen om de kijkervaring te versterken. De Tarantino-touch werd daarna talloze keren goed en minder goed geïmiteerd, maar dit is waar het begon.
