In de film Alcarràs voelt het voor even alsof je onderdeel bent van de Solé-familie. De familie Solé woont met opa en oma, broers, zussen, kinderen en kleinkinderen op een prachtig landgoed in het Spaanse Alcarràs. In een oude boerderij op een groot land vol perzikgaarden, midden in het Catalaanse binnenland. Tijdens een Mediterraanse zomer spelen de kinderen op het land, plukken de mannen perziken in de gaard en rust opa uit onder zijn geliefde vijgenboom.
Het is een heerlijk rustgevend scenario, dat bijzonder realistisch lijkt. Maar de realiteit voor de Solé’s is minder idyllisch dan het beeld in eerste instantie doet schetsen.
Op een warme zomerdag wordt duidelijk: opa Rogelio heeft geen eigendomspapieren waarin staat dat het land van de familie Solé is. Vroeger werden dat soort overeenkomsten mondeling afgesproken tussen vrienden, beargumenteert Rogelio. Tegenwoordig wordt er geen gehoor gegeven aan dit soort afspraken, en de perzikgaard moeten plaatsmaken voor een zonnepanelenpark. Het toekomstige verlies valt zwaar bij de familie.
Lees meer: Javier Bardem als ongebalanceerde baas in El Buen Patrón
Het verhaal ligt dicht bij de jeugd van regisseur Carla Simón, die opgroeide op een perzikenkwekerij in Alcarràs. Alhoewel het scenario van de film niet exact is gebaseerd op haar kindertijd, weet Simón de familie Solé bijzonder realistisch neer te zetten. Dat komt wellicht door de acteurs die zijn gecast voor Alcarràs, waaronder Jordi Pujol Dolcet, Anna Otin, Xènia Roset en Albert Bosch. Het zijn niet-professionele acteurs uit de omgeving, die zó natuurlijk met elkaar omgaan dat ik tijdens de aftiteling moest checken of ze geen gedeelde achternaam hadden.
Simón weet empathie te scheppen voor ieder personage, hoe onredelijk ze soms ook uit de hoek kunnen vallen. Vader Quimet probeert in hoog tempo een laatste perziken oogst bijelkaar te sprokkelen, terwijl hij gedurende de film steeds heetgebakerder wordt. Zijn vrouw Dolors helpt waar ze kan, ook al wordt ze steeds meer ontredderd. Zoon Roger struggelt met zijn behoeft aan goedkeuring van zijn vader en zijn toekomstuitzicht, terwijl dochter Mariona midden in haar puberteit verkeert. De familiedynamieken zijn herkenbaar en actueel.
Met Alcarràs laat Simón zien wat voor velen een realiteit is in de huidige tijdsgeest: familietradities die kapotgaan, natuur die wordt verbouwt en relaties die worden getest. Al speelt het dan wel af gedurende een heerlijke hete zomer, waarin de Mediterraanse levenswijze nog altijd wordt geëerd.
Alcarràs is nu te zien in een beperkt aantal Nederlandse bioscopen.
