In de eerste voorjaarsklassieker van het jaar debuteerde Dylan van Baarle afgelopen weekend in het gele shirt van Jumbo-Visma. Op zo’n veertig kilometer van de streep ging Van Baarle in de aanval – niemand haalde hem meer bij. Knappe overwinning.
Van Baarle won vorig jaar al Parijs-Roubaix, en een jaar ervoor Dwars door Vlaanderen. Beide keren reed hij in het zwarte shirt van INEOS Grenadier, de ploeg die hij deze winter verliet. Van Baarle is er qua wielershirt niet op vooruit gegaan; het geelzwarte ontwerp van Jumbo-Visma kan niet bekoren. Wat was eigenlijk het mooiste wielershirt?
Hennie Kuiper reed in zijn carrière voor meerdere ploegen, maar het mooiste shirt droeg hij in het seizoen 1979-1980. Kuiper reed dat jaar voor de Franse Peugeot-Esso-Michelin-ploeg.
De renners in die ploeg gingen gekleed in een shirt met zwartwit geblokte band op buikhoogte. Boven die band stond in grote, langgerekte letters ‘Peugeot’; op beide mouwen was het Esso-logo geborduurd.
Het zwartwit geblokte motief werd door Kuiper en zijn ploegmaten doorgetrokken in de wielerpet. Dat was in 1979 nog zo’n ouderwetse pet met jongensachtig klepje. Net als zijn ploegmaat Phil Anderson (net als Kuiper een heerlijk aanvallende coureur) droeg Kuiper z’n pet meestal achterstevoren, waardoor de blokjesband als een hanekam over de kruin kroop. Magnifiek.
Met het Bianchi-Campagnolo-shirt uit beginjaren zeventig is dat Peugeot-shirt het fraaiste wielershirt aller tijden. In al zijn simpelheid gaf het enorme allure aan de drager. Het shirt paste ook bij het merk; Armand Peugeot bouwde tenslotte al in 1861 zijn eerste kettingaangedreven fiets.
Hennie Kuiper wist in zijn carrière veel prijzen te winnen. Maar hij wist er eigenlijk nog meer te verliezen.Tegen de Volkskrant zei hij ergens tegen het einde van de vorige eeuw: “Ik heb me nooit gerealiseerd hoe hard ik kon fietsen. Daar ben ik pas achter gekomen toen ik gestopt was.”
De mooiste overwinning van Hennie Kuiper was uiteraard die in 1983 in Parijs-Roubaix. Met hier commentaar van Louis de Pelsmaeker.
De Volkskrant vroeg ook nog waar dat allemaal aan had gelegen. Aan het shirt lag het niet, da’s een ding dat zeker is. Maar Kuiper had een opvallende verklaring: “ik weet niet. Ik voel me altijd zo. . . jongensachtig. Ook als ik in een gezelschap de oudste ben.”
