Anno 2024 worden we doodgegooid – of oké: verwend – met een continue stroom van content. We hebben de ene serie nog niet afgekeken en de vraag rijst: Wat gaan we nu weer kijken? En ook blockbusters staan tegenwoordig al vrij snel op een streamingplatform.
Daarom richt ModMod de spotlight eens op het recente/roemruchte verleden. Want natuurlijk zijn Oppenheimer en Succession toffe titels om te kijken en must-sees. Maar soms wil je ook eens wat anders. Wellicht heb je al eens van onderstaande titels gehoord, maar nog nooit gezien. Of wel al ooit eens gezien en zijn ze het absoluut waard om weer eens op te zetten. Voor deze vijf films geldt het dringende advies: zoek ze op, stream ze, bezoek een arthouse-bioscoop waar die film toevallig een keer eenmalig draait en geniet.
La Haine (1995)
Deze zeer invloedrijke en belangrijke (zwart-wit)film van Mathieu Kassovitz sloeg mid nineties in als een bom en is – helaas – nog steeds vreselijk actueel. La Haine (De Haat) laat een dag zien uit het leven van drie vrienden die in de zogenaamde banlieues wonen aan de rand van Parijs. Vinz (Vincent Cassel in wat zijn grote doorbraak zou zijn), Saïd (Saïd Taghmaoui), Hubert (Hubert Koundé) zijn getuige van gewelddadige rellen in de wijk. De aanleiding was de mishandeling van een vriend van de drie, die door de politie mishandeld wordt en in het ziekenhuis belandt. Je merkt aan alles dat de lont in het kruitvat al langer brandt en je kan niet stoppen met kijken naar een accident bound to happen.
Living in Oblivion (1995)
Een stuk luchtiger dat bovenstaande titel, maar ook een pareltje. In Living in Oblivion (toevallig ook uit 1995) speelt een jonge Steve Buscemi de indiefilm-regisseur Nick Reve. En Nick heeft het niet makkelijk met het maken van zijn film. Hij moet werkelijk alle ontberingen ondergaan die komen kijken bij het creëerproces. Een onbekwame filmploeg, egoïstische acteurs, crewmembers die een relatie hebben met elkaar: het gaat maar door en Nick wordt tot waanzin gedreven. Naast Buscemi schittert ook Peter Dinklage (Tyrion Lannister uit Game of Thrones). Hilarisch!
Mean Streets (1973)
De echte doorbraak van Martin Scorsese en eigenlijk ook die van Robert De Niro en Harvey Keitel. Mean Streets is een voorbode voor wat de drie heren in de vijf(!) decennia voor moois zouden gaan maken. Een epische film die je echt, echt, echt gezien moet hebben. Al is het alleen maar voor hoe Johnny Boy (De Niro) in de film wordt geïntroduceerd op de klanken van Jumpin’ Jack Flash van de Rolling Stones.
Good Night, and Good Luck (2005)
Het regiedebuut van good ol’ George Clooney is een geweldige journalistiekfilm in de trant van het ongeëvenaarde All the President’s Men. De geweldige David Strathairn speelt Edward R. Murrow, een Amerikaanse oorlogscorrespondent, anchorman en journalist. De filmtitel was een bekende quote van hem en werd zijn catchphrase. In de film wil Murrow – samen met collega Fred Friendly (gespeeld door Clooney) – senator Joseph McCarthy ten val brengen. McCarthy was in de fifties op communistenjacht. En dat levert een spannende film op die tussen journalistieke en patriottistische belangen laveert. Ook de geweldige Jeff Daniels en Robert Downey Jr. spelen mee.
Eraserhead (1977)
Ja, als we het over cultfilms hebben, dan mag David Lynch’ Eraserhead natuurlijk niet ontbreken. Het is eigenlijk een soort van anti-film. Het is namelijk een extreem bijzondere film die je gezien moet hebben. Maar tegelijkertijd ook een vreselijke bizarre, bijna een marteling, om naar te blijven kijken. Anderhalf uur lang denk je: wat GEBEURT hier nou precies? De beelden, de vreselijke geluiden: het is Lynch op en top. Onverklaarbaar rare horror. En toch: een must see, ondanks de nachtmerries die je er misschien van krijgt.
