Trainwreck: Woodstock ’99 op Netflix is een kijktip voor festival-gaat-fout-doculiefhebbers. Herinner je de Fyre-documentaire nog, waarin het opgehypte Fyre festival één grote flop bleek te zijn? Woodstock ’99 komt zowaar nóg erger voor de dag. De hoofdacts: haat, geweld en vernielingen.
Woodstock ’99 werd gepromoot als drie dagen lang vrede, liefde en muziek, zoals in 1969 ook het geval was. In een nieuw jasje, dat wel, met een bijtijdse mindset die focuste op de nieuwe media en aankomstige milleniumwisseling. Het liep anders. Het festival verwierf verkeerde verwachtingen bij zijn bezoekers, terwijl er veel organisatorische problemen om de hoek kwamen kijken. Dit leidde ertoe dat de festivalgangers keerden naar extreem geweld, brandstichting, plunderingen, verkrachtingen en vernielzucht van uitzonderlijke omvang. Na afloop leek het festivalterrein eerder op een verlaten oorlogssite dan op een ontmoetingsplaats voor muziekliefhebbers.
Hoe dit heeft kunnen gebeuren? De regisseurs van Trainwreck: Woodstock ’99 duiden op de aftallige festival-organisatie. Michael Lang, de organisator van Woodstock ’69, stond ditkeer wederom aan het roer. Nu met partner John Scher aan zijn zijde. Door de ondernemersdrift van de twee organisatoren kwam het winstoogmerk hoger te staan dan het welbevinden van de mensen. Daarnaast waren ze niet helemaal op de hoogte van hun eigen line-up. Limp Bizkit, Korn en de Red Hot Chili Peppers moedigde het publiek aan tot geweldadige moshpits en vernielingen.
Daarbij werd het welzijn van de festivalbezoeker compleet over het hoofd gezien. Het festivalterrein, een voormalige Air Force basis in Upstate New York, liet te wensen over betreft voorzieningen. (Ook botste het met de filosofie van Woodstock ’69, die fel anti-Vietnamoorlog was). De temperaturen liepen tijdens het weekend op tot diep in de dertig graden, terwijl de waterkwaliteit zorgwekkend slecht was. Er was een tekort aan dixi’s, douches en watertappunten. Mensen konden geen schaduw vinden op het grote terrein en als gevolg hiervan liep de EHBO over van hitteberoerte-patiënten. Zodoende was er ook een tekort aan EHBO’ers. De prijzen voor consumpties rezen de pan uit en de hoeveelheid professionele beveiliging liet te wensen over.
De festivalbezoekers waren teleurgesteld, wat transformeerde in boosheid. De artiesten fokte het publiek op, bijvoorbeeld toen Limp Bizkit op zaterdagavond zijn fans aanmoedigde om los te gaan tijdens zijn nummer Break Things. Het publiek trok houten panelen van het festivaldecor en liet bijna een geluidstoren vallen. MTV berichtte dat er twee vrouwen waren verkracht in het publiek, tijdens de optredens van Bizkit en Korn. De avond erop, op zondag, vond Lang het een mooi idee om duizenden kaarsen uit te delen aan het publiek, terwijl de Red Hot Chili Peppers optraden. Het publiek was wild, nodigde uit tot opruiing en het festival was bijna afgelopen. Je kan eigenlijk al raden hoe het afliep met de kaarsen.
Gedurende de driedelige docu ontpopt Scher tot de kapitalistische bad guy van het festival. Na afloop van het festival vergelijkt hij het met een kleine stad waarin vrouwen ook verkracht worden. Om de man te quoten: “Woodstock was als een kleine stad, begrijp je? Alles bij elkaar genomen, zou ik zeggen dat er waarschijnlijk net zoveel of meer verkrachtingen in een stad van dat formaat plaatsvinden. Maar het was niets dat genoeg momentum kreeg om on-site problemen te veroorzaken. Behalve dan, natuurlijk, voor de vrouwen die het overkwamen.” Een nonsens vergelijking, aangezien politie van een middelgrote stad doorgaans meer mensen aansprakelijk houdt dan door de beveiliging op Woodstock ’99 werd gedaan.
Trainwreck: Woodstock ’99 ontrafelt tot een sociologisch verhaal waarin de Amerikaanse maatschappij uit de jaren ’90 wordt blootgelegd. De tieners in de documentaire weerspiegelen een nieuwe generatie, die compleet verschilde van de Woodstock-generatie uit de jaren ’60. De millennials op Woodstock ’99 waren nihilistischer, meer gefocust op zichzelf. Ze luisterden naar ruige rock en waren niet bang voor geweld. Ook MeToo was nog geen realiteit onder de mannen met haantjesgedrag. Dit in combinatie met een geldlustige en nalatige festivalorganisatie, leverde een gevaarlijke (molotov) cocktail op. Die cocktail kwam uiteindelijk tot ontploffing op de laatste avond van het festival. Tijdens de Red Hot Chili Peppers cover van Hendrix’ Fire, ironisch genoeg.
Dit verscheen er in augustus nieuw op Netflix
