Wonen in een loft en zelfs wonen in een oude loods is niet echt nieuw meer. Wat dacht je van een oude cementfabriek en zijn silo’s? Wijlen architect Ricardo Bofill deed het net buiten Barcelona.
Het was nogal een onderneming. Bofill kocht de fabriek in 1973 met 30 silo’s, ondergrondse gangenstelsels, nutteloze trappen en machinekamers. Bijna 45 jaar later is het een waanzinnige villa geworden.
Nederzetting
De industriële nederzetting bestond oorspronkelijk uit de 30 monumentale silo’s, vier kilometer lang, verspreid over een web van ondergrondse tunnels en verschillende grote kamers die waren gewijd aan industriële machines. Na een proces van zorgvuldige selectie van welke onderdelen moesten worden bewaard, werden dynamiet en een drilboor gebruikt om de bestaande structuur te vormen.
De acht overgebleven silo’s werden ontdaan van cement en puin. Deze eerste fase van herontwikkeling duurde meer dan anderhalf jaar om tot voltooiing te komen, maar begon de schoonheid te onthullen die verborgen was in de fabriek. De architect was de beeldhouwer en de fabriek zijn enige blok marmer. Verschillende vormen werden zichtbaar, gecombineerd met de meest uiteenlopende stilistische componenten die voor het eerst de nieuwsgierigheid in het gebouw aanwakkerden. De fabriek was een juweel van gemengde architecturale trends uit het verleden.
De Kathedraal
Een strak interieur waar de fabriek nog duidelijk in is terug te zien, met veel groen buiten om die overkill aan stenen wat af te zwakken. Bofill heeft niet alles voor zichzelf gehouden. Je vindt er kantoorruimtes, een laboratorium en een gigantische hal met de bijnaam The Cathedral voor concerten en tentoonstellingen. De architect en zijn gezin woonden in een ander deel van het reusachtige complex, zoals je hieronder ziet in de gallery’s.
Beeld: Ricardo Bofill
