Rood is natuurlijk een sprekende kleur, dus ik begrijp wel dat bijvoorbeeld Rob Kemps ernaar grijpt voor zijn Snollebolleke-uniform, zoals GroenLinks bij de PvdA op bezoek ging om een rode mantel te halen om ze door de verkiezingen te helpen.
De rode muts zet Rob Kemps in als clownsneus. De konen van het publiek in de zaal bij Snollebollekes worden vanzelf rood door al het gehuppel van links naar rechts – rood als vitrine van vrolijkheid.
Maar rood is natuurlijk meer dan een Pipo-kleur. In het geval van bloedrood is het ook een kleur die agressie communiceert. Het is niet voor niks dat filmstudio Warner Bros in 1955 het portret van James Dean in zijn rode windjack uitzocht voor de poster van Rebel without a cause.
Kijk, een rode jurk transformeert een vrouw tot vamp, tot een Marilyn Monroe (in Gentleman prefer blondes) of een Jessica Rabbit (in Who framed Roger Rabbit). Een Lady in Red wordt, zoals Chris de Burgh zingt, gezien als “the toast of the town”.
Maar een man geheel in ’t rood, dat is andere koek. Dan gaan de gedachten terug naar Eddie Murphy in Delirious, zijn legendarische stand-up show uit 1983.
De openingsmonoloog van die show is feitelijk een vijf minuten lange tirade tegen “faggots”, waarna hij vervolgens een trits anderen er ook van langs geeft. Ja, dat kon toen nog zonder repercussies.
Eddie Murphy bezigt in Delirious 230 keer het woord “fuck”(“shit” slechts 171 keer), en doet dat in een pak van rood leer. Dat pak is cruciaal in de communicatie. Het is de verpakking van zijn agressie, zoals het rood leren jack van Brad Pitt in Fight Club.
Leer is de textiele versie van de middelvinger; rood leer is diezelfde middelvinger, met ook nog HATE op je knokkels getatoeëerd.
