Om jezelf een paar keer per week tot het uiterste te drijven in de sportschool, het lichamelijke ongemak aan te gaan en de mentale gevechten te voeren, moet er een sterk verlangen in je branden.
Sta je boven op je gym-uren ook nog elke avond je maaltijden voor de volgende dag voor te bereiden en ben je constant bezig met het ontwijken van verleidingen? Dan kan de impact van het fitness-leven soms best groot zijn. Ben je bereid om die prijs te betalen? En zo ja: waar betaal je die prijs eigenlijk voor?
Deksel op de neus
Afgelopen week werd ik keihard met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik was een nieuw fitness- en voedingstraject aangegaan onder begeleiding van een ervaren bodybuild-coach. Lees: vijf keer in de week trainen tot de laatste spetter uit m’n ziel was geperst. Zes maaltijden per dag wegschuiven met de grootste moeite, vrijwel elke dag hetzelfde prakkie. Het voelde als een fulltime baan, naast mijn bestaande baan.
De eerste week was ik gemotiveerd: dit ga ik gewoon doen. In week twee ging het aan me knagen: waar ben ik aan begonnen? In week drie deed ik een lange meditatie-oefening en stelde ik mezelf de vraag: waarom doe ik dit nou echt? Het antwoord was haarscherp en een beetje pijnlijk.
Zoeken naar interne erkenning
Ik was dit traject aangegaan om erkenning te krijgen. Erkenning van mezelf: pas als ik volgens de wetten van de bodybuild-wereld zou leven, zou ik er écht toe doen. Pas dan geef ik alles en ben ik een échte sporter. En aan het einde van de rit heb ik eindelijk genoeg spiermassa om ook een beetje indruk te maken op de buitenwereld.
Toen ik de volgende ochtend weer in de sportschool stond en de zoveelste herhaling met moeite wegdrukte, nam ik het besluit om te stoppen met dit traject. Het maakte me niet gezonder of gelukkiger, maar het tegenovergestelde. Voor wat, omdat ik er dan eindelijk wel toe doe? Zodat ik me een waardige sporter voel? Of complimenten krijg als ik zonder T-shirt op het strand sta?
Wat een onzin. Dat is niet de persoon die ik wil zijn. Ik wil sporten om gezond en sterk te blijven, omdat ik het lekker vind en om met anderen in contact te zijn tijdens het sporten. Dat zijn voor mij zuivere intenties. Die erkenning die ik daar bovenop zocht, kan ik mezelf allang geven en zou iedereen zichzelf per definitie moeten geven.
Erkenning van de buitenwereld
Mijn vraagstuk werd in de Beter, Sneller, Sterker-podcast besproken door presentator Jordi Warners, Men’s Health-redacteur Martyn de Jong en voormalig topjudoka en muzikant Kraantje Pappie. Ze vertellen alle drie hoe ze de erkenning van de buitenwereld gebruiken om beter te presteren, maar wel als aanvulling op hun intrinsieke motivatie.
De buitenwereld als motivator gebruiken is een ding, maar hoe zit het met de erkenning die jij jezelf geeft? Dat is een onderwerp dat vaak wordt vermeden. Jezelf de treurnis in sporten om ‘ertoe te doen’ gaat je naar mijn mening geen completer mens maken. Vanuit zuivere intenties leven, doet dat wel. Dus stel jezelf de vraag: met welke intentie ga jij naar de sportschool?
