Wes Andersons beste film sinds The Grand Budapest Hotel. Niet onze kreet, maar één van de Hollywood Reporter, al kunnen we ons er best in vinden. Een poëtische meditatie over de zin van het leven.
De film speelt zich af in een fictief Amerikaanse stad in het midden van de jaren vijftig en vertelt het verhaal van een getormenteerde weduwnaar (Jason Schwartzman) die bezig is zijn vier kinderen door het land te slepen om hun grootvader (Tom Hanks) op te zoeken. Totdat hun auto het plotseling begeeft.
Vanaf dat moment dompelen we onszelf onder in de kenmerkende pastelkleuren en composities die inmiddels synoniem staan voor een ‘Wes Anderson-film’. De kleur is op de een of andere manier zowel rustgevend als opwindend. De lucht is een doordringend aquablauw, de grillige plateaus van rode rotsen rond de stad ter grootte van een saloon in een verder uitgestrekte, dunbevolkte woestijn met cactussen. Puur Americana, ook al is het grotendeels gefilmd in het Spaanse Chinchón; ruim een uur buiten Madrid.
Met een bevolking van slechts 87, is het misschien wel het bestgeklede dorp per hoofd van de bevolking ter wereld, Milena Canonero’s kostuums zouden van de ene op de andere dag uitverkocht zou zijn als het ooit in de schappen komt.
Kostuums en decorstukken die we van dichtbij in Londen zagen, maar dat zie je morgen. Eerst laten we de makers aan het woord. Regisseur Wes Anderson steekt af.
Wes in de 30’s
Wes Anderson: “Met een film als Asteroid City zijn er zoveel dingen die we in de post-productie hadden kunnen doen, maar ik voel me vooral aangetrokken tot de oude technieken. Ik heb nooit gezegd: ‘Ik wou dat we dit voor een groen scherm deden’. We schieten alles op film. De manier waarop we werken lijkt waarschijnlijk meer op de manier waarop een film werd gemaakt in 1930, dan op de manier waarop ze nu worden gemaakt.”
“Voor mij start het schrijven van een script meestal niet met één idee. Het zijn een paar ideeën – twee of drie dingen. Roman Coppola en ik hebben dit samen gemaakt, en ik zou zeggen dat de drie ideeën waren dat we een rol wilden schrijven voor Jason Schwartzman in het midden van een film die iets zou zijn dat hij nog niet eerder had gedaan. Dat was dus nummer één. We wisten niet echt wat het was, maar we hadden min of meer een idee over wat dit personage doormaakte. Het tweede was dat we geïnteresseerd waren in de setting van het New Yorkse theater uit de jaren vijftig, een gouden eeuw van Broadway en de Actors Studio-school. En het andere was dat we dachten dat we een verhaal wilden vertellen over een toneelstuk midden in een film over het stuk.”
Jason Schwartzman
Jason Schwartzman: “Om met Wes te kunnen werken is zeldzaam en speciaal. Het idee van enthousiasme en nieuwsgierigheid naar iets anders, dat is het fundament van onze vriendschap. En ik denk dat elke goede relatie er is om de ander te laten groeien en elkaar te vinden.”
“Er is een moment in Asteroid City waarop mijn personage, Augie, aan zijn kinderen onthult dat hun moeder dood is, dat ze al drie weken dood is en dat ze gaan verhuizen. Dat is bijna precies wat er gebeurde met mijn vader en mijn oom toen ze nog kinderen waren. Ze verloren hun moeder aan borstkanker en mijn grootvader vertrok met ze uit Brooklyn en reden dwars door het land naar Californië en kwamen er pas een paar weken later achter dat hun moeder was overleden, nadat ze zich hadden gevestigd. Het was een triest toeval. Dus toen ik dat deel las was het griezelig, alsof mijn vader deel uitmaakte van de scène. Het was erg emotioneel.”
“Toen mijn eigen vader stierf, zei mijn moeder: ‘Onthoud, er is geen verkeerde manier om te voelen.’ Ik was toen 13 en snapte het niet – maar deze film hielp me te begrijpen wat ze bedoelde. Op een gegeven moment vertelt het personage van Margot Robbie het mijne dat ik door moet gaan, en ik realiseerde me dat Wes deze heel intense observatie over verdriet maakte. Het is oké om je slecht te voelen, het is oké om je goed te voelen, en het is oké om je dan weer slecht te voelen. Voel je niet slecht als je niet verdrietig bent in een slechte situatie. Oordeel niet over je emoties. Ik denk dat dit is wat mijn moeder bedoelde toen ze me vertelde dat er geen verkeerde manier was om je te voelen nadat mijn vader was overleden. Dat was het meest persoonlijke aspect van dit alles, maar ik begreep het pas toen ik de film zag.”
Scarlett Johansson
Scarlet Johansson: “Ik speel de rol van actrice Mercedes Ford die actrice Midge Campbell speelt in het toneelstuk. We deelden een aantal ideeën over wat voor persoon dit zou kunnen zijn, of wat voor carrière ze gehad zou kunnen hebben. En heeft ze de Actors Studio doorlopen? Ik vond Betty Davis leuk omdat ik dacht dat haar carrière een goede vorm had voor dit karakter. Als je naar haar kijkt, lijkt ze zich op haar gemak te voelen in de ruimte die ze inneemt. En dus had ik het gevoel dat dat een goed begin zou kunnen zijn. En ook haar stem. Ze heeft een beetje dat Mid-Atlantische accent van de actrices destijds.”
“Ik denk dat één van de dingen die me echt raken aan de film is hoe ondersteunend alle optredens voor elkaar zijn. Er is iets aan de film dat dit laat doorsijpelen. Toen ik aankwam op de set voelde het direct heel vertrouwd. Dat gevoel, weet ik uit ervaring, is heel ongebruikelijk. Vaak ben je op de set en is het veel wachten en verlies je momentum. Je gaat je op een gegeven moment afvragen wat je met je leven aan het doen bent. Dit had dat helemaal niet. Het was zo levendig en het voelde zo opwindend.”
Nieuwkomer Tom Hanks
Tom Hanks: “Dit kwam letterlijk tot stand door een lieve e-mail van Wes die zei: ‘Wil je bij ons komen werken?’ En ik zei: ‘Ja. Tuurlijk.’ Wat vreemd is, is dat hij je een versie van de film stuurt die je eigenlijk niet nodig hebt. Ik kreeg namelijk een complete animatiefilm die Wes in elkaar heeft gezet. Hij maakt dus een complete animatieversie van de film, vóórdat hij de film maakt. Ik belde hem op en zei: ‘Nou, ik doe mee, maar ik zie niet in hoe je iemand nodig hebt om dit nu te doen.’ Het leek al helemaal af!”
“Al die dingen waar je over hoort bleken waar te zijn. En ik heb nog nooit een Wes Anderson-film gezien waarvan ik niet wilde dat ik erin zat. Dus het was geweldig om hier deel van uit te maken. En de rol was geweldig. Volgens mij gebruikte Wes de referentie ‘We zoeken een gepensioneerd Ronald Reagan-type’. En ik zei: ‘Ik ben je man. Ik kan dat.’ Als één van de mensen die voor het eerst deel uitmaakten van het ensemble, vroeg ik me af of we ideeën mochten spuien. Ik bedoel, kunnen we binnenkomen en zeggen: ‘Hé, weet je, ik zat hier over na te denken?’ Ik was enorm verrast dat die vrijheid er was. Ik vond Wes net zo flexibel als de meeste filmmakers. Weliswaar op voorwaarde dat je niet té ver naar buiten zijn ‘werkgebied’ gaat.”
Bryan Cranston
Bryan Cranston: “Ik denk dat het animatiefilmpje ons laat zien waar het heen gaat en wat voor personages hij in zijn hoofd heeft. We kunnen alleen een kijkje nemen in het hoofd van Wes Anderson. We kunnen er niet wonen. Dat is zijn domein. Dus we kunnen alleen op bezoek komen.”
“Toch had ik veel vragen na het lezen van het script. Wat betekent het? Het is zo specifiek en zo vol met details dat het soms… Ik moet het een paar keer lezen om echt te begrijpen wat we aan het doen zijn. Dit is een film over een televisieshow die een exposé maakt over een theaterstuk. Dat is op zich al een soort matroesjka pop. En dan zijn er ook nog de acteurs die meespelen. Dus als je dat in scriptvorm leest, kan het een beetje ontmoedigend zijn. Het was dus verhelderend om de animatiefilm te zien, zeer nuttig.”
“Ik vond ook dat ik degene moest zijn zonder enige emotie. Ik moest gewoon een blanco lei zijn, zodat mensen luisterden en dan volgden. Gewoon openen, voorstellen en overdragen. Ik dacht dat dat waarschijnlijk het beste was wat ik kon doen. Zoiets als Rod Serling in The Twilight Zone.”
Asteroid City draait nu in de bioscoop. Check ModMod.nl morgen voor een blik op de unieke Asteroid City-tentoonstelling die nu is te zien in Londen.
